Ο Ρίτσος ήρθε μαζί με το φως του φεγγαριού “Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Εἶναι καλό τό φεγγάρι, - δέ θά φαίνεται πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οἱ σκιές μές στό σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τίς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια — δέ θέλω νά τ’ ἀκούσω. Σώπα.
Είναι και αυτό που λέμε… «οι διαφορετικές ζωές φτιάχνουν διαφορετικές σκέψεις». Μόλις γύρισα από τα Κύθηρα, τα βρήκα στην αγκαλιά τριών πελάγων του Ιονίου, του Κρητικού και του Αιγαίου. Νησί της Θεάς Ουράνιας Αφροδίτης και του Έρωτα. Μην παραλήψεις του χρόνου να τα ψάξεις.
Η μανία της ιδιοκτησίας των γυναικών τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα, Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες, δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους
Για να μην προτρέξουν κάποιες φίλες, ν' αντιδράσουν στις γενικεύσεις, διευκρινίζω ότι αποτελούν σχήμα λόγου, μιας νύχτας ασέληνης. Μιας νύχτας από τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα. Το επόμενο κείμενο, που το φεγγάρι φώτισε και έδιωξε τις σκιές, οι γενικεύσεις έγιναν ύμνος, ύμνος στη φωτιά, στη γυναίκα και στη θάλασσα. Ύμνος στην ελευθερία. «Είχες πάντα το άγχος να μεγαλώσεις, να εξουσιάζεις τη ζωή σου, νόμιζες όλα τότε θα ήταν αλλιώς, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα, πιο τίμια. Μεγάλωσες και δεν άλλαξες τίποτα. Συνέχισες να πληρώνεις τα χρέη των άλλων, άλλαξες τον ύπνο σου με χάπια, νοίκιασες το μυαλό σου για πτώση από τον τέταρτο, αγάπησες όσο δεν άντεχες, πουλήθηκες, τρελάθηκες. Προχθές σου είπε μια φίλη «γερνάς» και αναποδογύρισε ο κόσμος μέσα σου. Γερνάς! Πως είναι δυνατόν; Αφού εσύ ακόμα δε μεγάλωσες"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου