Τελευταία σελίδα αριστερά

Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μιλήσει για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Ψηλά γράμματα, από την στιγμή μάλιστα που δεν υπήρξαν γεγονότα ( πόλεμοι, σεισμοί λιμοί καταποντισμοί), που είχαμε συνηθίσει σαν αιτίες. Που πήγαν τα χρήματα; Εύλογο το ερώτημα από τους απλούς ανθρώπους. Εκεί που κατέληγαν πάντα, είναι απάντηση, απλώς φαίνεται, που η συνηθισμένη διαδρομή της διαπλοκής κάπου κόλλησε. Η ελεύθερη αγορά το παράκανε με την ελευθερία και σήμερα ζητάει την βοήθεια του Μαρξ. Το αμερικάνικο όνειρο που κλείναμε τα μάτια με την ευχή να το ζήσουμε, σήμερα έγινε εφιάλτης. «Η παρούσα οικονομική κρίση μπορεί να θεωρηθεί η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτιμά ο πρώην πρόεδρος της Fed Αλαν Γκρίνσπαν, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους Financial Times. Μιλώντας σε συνέδριο του ΟΟΣΑ, στο Παρίσι, ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε ότι η κατάρρευση της Bear Stearns που ξεκίνησε στις ΗΠΑ είναι πιο σοβαρή και περισσότερο διεθνής από ότι φάνηκε ...

Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ μας γράφεις παραμύθια. Υποθέτω - και όχι άδικα - κάπως έτσι θα αναρωτιούνται οι προσγειωμένοι αναγνώστες. Δεν διαθέτω το ταλέντο του Ανδρέα Λασκαράτου, για να μπορέσω να προσεγγίσω αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση που βιώνουμε. Αυτός ο σπουδαίος σατυρικός αν ζούσε σήμερα θα μπορούσε να σας ικανοποιήσει. «Εψές είδα ένα όνειρο πολύ παράξενο. Ήμουνα στους Κορφούς, κι’ ήμουνα στα Μουράγια. Εκεί απάντησα μια περίεργη συνοδεία. Απάντησα τους δυο έντιμους βουλευτάς, τον Παδοβά και τον Λομπάρδο, όπου επερβατούσανε και οι δύο αλαμπρατσάντε. Ήτανε και οι δύο πολύ παράξενα φορεμένοι, τόσο που στην αρχή τους επήρα για μασκαράδες. Τα κεφάλια τους ήτανε στολισμένα με φτερά από γάλλους, απο παπιά, από χήνες. Είχανε μουστάκια πολύ μακρυά, όπου τους εκρεμόντανε καταγής. Είχανε ταμπάρους πολύ μακρυούς, όπου τους εσερνόντανε απ’ πίσω. Οι ταμπάροι ήτανε καμωμένοι όλο από φύλλα της « Νεας εποχής» και της «Φωνής του Ιονίου». Οι Ζακύνθιοι βουλευταί εβαστούσανε απ’ πίσω με ...

Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο. Θα συνεχίσω, όμως ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή. Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις. Είχε και εικόνες που θυμάμαι μόνο, όταν κάποιο σημερινό απομεινάριο μου τις θυμίσει. Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλι...

Με συντροφεύει γλυκά από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Ο παράδεισος μου. Υπήρχε κάποτε σ’ αυτή την πόλη η Οδός ονείρων. Δεν είχε μεγαλοπρεπή κτίρια. Άλλοτε φάνταζε με κήπους κι άλλοτε με άσφαλτο και μια μικρή πλατεία. Η Oδός Oνείρων είχε ελάχιστα αυτοκίνητα ένα φωτογράφο, μια μαύρη Φορντ, χορευτές που ξύπναγαν στις 8. Είχε ένα γαλακτοπωλείο. Μαρκίζες. Φωτεινές επιγραφές . Μουσικές που ακούγαν οι γείτονες. Ναι, δεν τους ενοχλούσαν. Στα όνειρα τους, την Οδό Oνείρων έβλεπαν. Όλα συμβαίνουν μπροστά τους. Δεν υπήρχαν μυστικά δεν υπήρχε αμαρτία. Λύπη. Η οδός Ονείρων με τα χρόνια έγινε – κάρτες τραπέζης, εξοχικό σπίτι, καλοκαιρινές διακοπές στις Σεϋχέλλες και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Όμως για αυτούς που μένουν πάντα καθαροί η Οδός Ονείρων, στήνεται τη νύχτα, όπως στις 12 Ιουνίου του 1962, στο θέατρο Μετροπόλιταν, που γκρέμισε τα πάντα. Το υλικό της το σμίλευσε το ταλέντο του Μάνου Χατζιδάκι. Οι φίλοι του ήρθαν κοντά και οι ηθοποιοί. Συνέβη το κάτι άλλο – παγκοσμίως. Αν κάποιο βράδυ π...