Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι από τις μέρες, που δε γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά. Είναι από τις μέρες, που ενώ γράφεις στον ενικό, απευθύνεσαι στον πληθυντικό. «Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», δεν θέλω να γυρίσω πίσω, μόνο εκείνη η παιδική χαρά, η απέραντη ευχαρίστηση, για τα πιο απλά, για τα ελάχιστα, για το τίποτα, πως να το κάνουμε μου λείπει. “Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους, που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο...” Να ξαναγράψω για όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν εδώ στην μικρή μας πόλη ; Είναι σπαταλημένο νερό. Δεν είναι η ήττα, που με ρίχνει στο πάτωμα, είναι η επανάληψη και η απογοήτευση, που μου τσιμεντάρει τα όνειρα και μου αφαιρεί κάθε διάθεση. Ευτυχώς η ιστορία είναι κατηγορηματική. Και αυτό θα περάσει. Λίγ...

Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. Σήμερα τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Άρχισα να μελετάω τον  “οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος. Έζησα παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεία, ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέφω και να μαθαίνω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι, με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε. Σήμερα νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει. Ένας πολυδιάστατος φασισμός, χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Τον συναντάω με τη μορφή του προοδευτικούλη, που μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας. Τον συναντάω στη δουλειά μου, στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο, στο σχολείο, στο κόμμα, στην ...

Αφορμή μια μέρα από εκείνες που έγιναν τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, που στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν έγινε τίποτα ή για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι ένα υπέροχο αυγουστιάτικο χειροποίητο κείμενο, της Τζωρτζίνας Τζήλιου, που νοστάλγησε τις παλιές ερωτικές επιστολές, γραμμένες στο χέρι και αποφάσισε να υπαγορεύσει ένα γράμμα σ’ έναν άγνωστο ζητώντας του να της το στείλει, για να ζήσει ό,τι δεν έζησε. ………………………………………………………………………………………………………… Το αποφάσισα: για ένα διάστημα, μέχρι το χέρι να συνηθίσει στα παλιά θα σταματήσω να γράφω στον υπολογιστή. Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα όμορφα καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα. ……………………………………………………………………………………………………… Μια μικρή γεύση από την αυγουστιάτικη επιστολή της Τζωρζίνας. «Θα μου γράψω συναισθήματα φοδραρισμένα με λέξεις, κεντημέ...

Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μαζί με το δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές (με τις προτελευταίες που ήμουν, καλύτερα να μην ήμουν) και με εκείνο τον κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε… Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Και ακούς ευλαβικά την κυρία που παίζει δημιουργικά με τους τίτλους των τραγουδιών. «Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι.” Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το “πάντα γελαστοί και γελασμένοι” οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας φτιάξουν πάλι εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαμόγελα. Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέα...

  Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες «που κύλησαν σαν δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας, βάζεις για τίτλο αμίλητες ιστορίες. Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες, βάζεις τη θάλασσα μπροστά και βγάζεις τα κρυφά σου μυστικά. Την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Την αρχή. “Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι” και το τέλος “Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη; Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα Γέρνει πανί του ονείρου Μακριά Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος”. Εγώ πάλι γιατί νομίζω πως με ανασταίνει η Θάλασσα. Μου καθαρίζει το μυαλό, μου αφήνει ότι η μνήμη δεν διαπραγματεύεται. «Θάλασσα μνήμη» λέει ένα τραγούδι και ακούστε το σχολιασμό από μια φωνή του «Δεύτερου» που δυστυχώς σίγησε. “Θάλασσα μνήμη. Ο πιο τρομακτικός καθρέφτης του κόσμου από την εποχή της δημιουργίας. Καμία σχέση μ’ εκείνον τ...

Συνεχίζουμε με παραμύθια, γιατί μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας, είναι η νίκη του αδύνατου, που για λίγο ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα. Πρόθεση μου είναι να σας χαρίσω ένα όμορφο ψέμα, δεν πουλάω αισιοδοξία και παρηγοριά, προσπαθώ μέσα από το σκοτάδι να βγάλω λίγο φως, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου. Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μην νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω. Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Ο καθένας είναι ένας και πρέπει να μπορεί να υποστηρ...

Οι συχνές αναφορές σε ανθρώπους των γραμμάτων είναι αποτέλεσμα μιας αδήριτης ανάγκης να τους μοιραστώ μαζί σας. Τη στιγμή που τους αποκαλύπτω, νιώθω σαν να είμαι ο μοναδικός που τους έχω ανακαλύψει. Είναι όλοι αυτοί που τρέχουν για βοήθεια, για να πουν αυτά που σκέφτομαι, με δικά τους λόγια. Αυτό είναι η μαγεία της γραφής να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφράζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν μια ώρα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα ήταν ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτα δεν θα αλλάξει προσεχώς. Ένα τραγούδι, του Χατζιδάκι , ένας ήλιος νικητής που διώχνει τις αμφ...

Μέσα από τη γρίλια σχήματα φωτός εξασθενημένα καλωσορίζουν τη σιωπή. Πριν η άχαρη νύχτα πέσει μπροστά μου, ανασαίνω την συμφωνία όλων των χρωμάτων, την αίθρια σύνθεση του δειλινού. Τι να φταίει άραγε; Μπορεί να φταίει η μοίρα μας, που διαρκώς αναζητεί τη δυστυχία, άλλωστε τα χωρίς λόγο δάκρυα, από το θάμπος του ήλιου, λίγες στιγμές μας τα χαρίζουν. Μπορεί να φταίει και εκείνο το παιδικό παιγνίδι του Θεού με τον πηλό. Μας έβαλε σε μπελάδες, έπαιξε με τα χρώματα και αποκοιμήθηκε. Το αποτέλεσμα το ζούμε. Όταν ξύπνησε, ήταν αργά, αρκέστηκε σε μια ακόμη εντολή, την 13η, ο Μωυσής αρνήθηκε να την ανακοινώσει. “ Μην παίζετε με τα χώματα” του είπε. Τα παραπάνω με την οικειότητα που νοιώθει κανείς ανάμεσα σε φίλους. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλια Μπρικ. Σαν στο σπίτι μου. Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα με το πρόσωπό μου γυμνό. Ο Ζακ Γκενό, ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το άτομό του, ώστε κάθε τι που του συμβαίνει, να το θεωρεί θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος. Μπορεί...

Στην προσπάθεια να αναζητήσω ευθύνες πέρα από την επιφάνεια και πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της ευκολίας που μας διακρίνει, ξεπέρασα τα γεγονότα που μας καίνε αυτές τις μέρες και πέρασα στις προθέσεις. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το συρμό, πρέπει να σκάψουμε βαθιά στο χώμα. «Σημασία έχει η πρόθεση...» όπως έγραφε η Ελένη σε ένα παλαιότερο κείμενο... «...Βάλτε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών τον καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά. Το ξημέρωμα θα σας βρει με την εικόνα ολοζώντανη, χωρίς φίλτρα και φτιασιδώματα, μια εικόνα γεμάτοι από άγιους φονιάδες, ...

Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”. Θα μου πείτε γιατί σκαλίζω, αφού είναι γνωστό ότι όσο πιο πολύ σκάβεις, τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο σημείο που ανταλλάσσεις την ύπαρξη με την ανυπαρξία. Είναι όπως όταν κοιτάζεις ψηλά τον έναστρο ουρανό και νοιώθεις για ένα δευτερόλεπτο ελάχιστος και το αμέσως επόμενο τεράστιος και ευλογημένος που είσαι εκεί και με τα πελώρια χέρια σου κάνεις μια αγκαλιά τ΄ αστέρια. Επαν...

Με το παρακάτω δεν γκρινιάζω.  «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες. Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουν” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής. Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε. Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφον...

  Εδώ τα νέα είναι παλιά. Μια επανάληψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγουμένου, αξιών, ηθών, θεσμών, ποιότητας ζωής. Mια υποβάθμιση βασανίζει την αισθητική μου. Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια. Πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. “Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο" Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ε...

Εκείνη η κραυγή απόγνωσης από τον διαδικτυακό μου φίλο, με έκανε να δω με επιείκεια, όλα αυτά που διαδραματίζονται στο μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. “Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι θα ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...” φώναξε με την ελπίδα κάποιοι να τον ακούσουν. Αυτή η ανάγκη κάπου να τα πει και που δεν είχε, αφού τους παραδοσιακούς του δέκτες, τους κατάπιε η τεχνολογία, έκανε την υπέρβαση. Διάβασα πάλι τα παλιά μου κείμενα για τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης . Επικριτικά, σκληρά θα έλεγα. Ναι είχα επιχειρήματα, δεν έδειξα όμως καμία επιείκεια. Μπορεί να τα φωνάζει στον αέρα, όμως πολύ θα ήθελε να εκμηδενίσει την αδιάβατη απόσ...