Αφορμή μια μέρα από εκείνες που έγιναν τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, που στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν έγινε τίποτα ή για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι ένα υπέροχο αυγουστιάτικο χειροποίητο κείμενο, της Τζωρτζίνας Τζήλιου, που νοστάλγησε τις παλιές ερωτικές επιστολές, γραμμένες στο χέρι και αποφάσισε να υπαγορεύσει ένα γράμμα σ’ έναν άγνωστο ζητώντας του να της το στείλει, για να ζήσει ό,τι δεν έζησε.
…………………………………………………………………………………………………………
Το αποφάσισα: για ένα διάστημα, μέχρι το χέρι να συνηθίσει στα παλιά θα σταματήσω να γράφω στον υπολογιστή.
Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα όμορφα καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα.
………………………………………………………………………………………………………
Μια μικρή γεύση από την αυγουστιάτικη επιστολή της Τζωρζίνας.
«Θα μου γράψω συναισθήματα φοδραρισμένα με λέξεις, κεντημένα με επιχειρήματα καθαρά, σφιχτά όπως τα κοφτά σχέδια στα τραπεζομάντιλα.» Θα μου πω: «Σε αγαπάω πεζά, ξερά, ανεπιτήδευτα. Δεν ξέρω τι σόι λόγια θα μου βγουν, πάντως δεν καλλωπίζω την ασχήμια με το στανιό. Δεν έχω έμπνευση για έμμετρα ποιήματα, μα έχω τα εργαλεία που μου χάρισες.
Δεν είμαι ποιητής. Δεν είσαι η μούσα μου. Είμαι ο χτίστης κι εσύ το αλφάδι για μια πραγματικότητα στα μέτρα μας. Είσαι η καθημερινότητά μου και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ξεχωριστό.
…Να ανήκουμε στα εύθραυστα. Να σπάμε και να κολλάμε ξανά. Να στοκάρω τις ρωγμές μου με τα υλικά της αποθήκης. Να γαζώνεις τα ξηλώματά σου με τη Singer ραπτομηχανή της γιαγιάς…»
……………………………………………………………………………………………
Στο κυνήγι του χρόνου, θα φτάσουμε κάποια στιγμή όχι μόνο να ξεχάσουμε να γράφουμε, αλλά και να μιλάμε. Για τα μαθηματικά δεν γίνεται λόγος. Το ένα και ένα σε λίγο θα τον υπολογίζουμε για έντεκα
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε… Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
Στη «βραδύτητα» ο Μίλα Κούντερα, επιμένει: «Στα υπαρξιακά μαθηματικά, η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
……………………………………………………………………………………………
Να σας πω επίσης ότι η Τζωρζίνα, αφού έλαβε την επιστολή που έγραψε στον εαυτό της, τη διάβασε με προσοχή . Ύστερα δίπλωσε το χαρτί το έκλεισε προσεκτικά σε ένα μπουκάλι και το έριξε στην θάλασσα. Μόνο τα κύματα ξέρουν. Άλλος, κανείς!
Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα όμορφα καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα.
………………………………………………………………………………………………………
Μια μικρή γεύση από την αυγουστιάτικη επιστολή της Τζωρζίνας.
«Θα μου γράψω συναισθήματα φοδραρισμένα με λέξεις, κεντημένα με επιχειρήματα καθαρά, σφιχτά όπως τα κοφτά σχέδια στα τραπεζομάντιλα.» Θα μου πω: «Σε αγαπάω πεζά, ξερά, ανεπιτήδευτα. Δεν ξέρω τι σόι λόγια θα μου βγουν, πάντως δεν καλλωπίζω την ασχήμια με το στανιό. Δεν έχω έμπνευση για έμμετρα ποιήματα, μα έχω τα εργαλεία που μου χάρισες.
Δεν είμαι ποιητής. Δεν είσαι η μούσα μου. Είμαι ο χτίστης κι εσύ το αλφάδι για μια πραγματικότητα στα μέτρα μας. Είσαι η καθημερινότητά μου και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ξεχωριστό.
…Να ανήκουμε στα εύθραυστα. Να σπάμε και να κολλάμε ξανά. Να στοκάρω τις ρωγμές μου με τα υλικά της αποθήκης. Να γαζώνεις τα ξηλώματά σου με τη Singer ραπτομηχανή της γιαγιάς…»
……………………………………………………………………………………………
Στο κυνήγι του χρόνου, θα φτάσουμε κάποια στιγμή όχι μόνο να ξεχάσουμε να γράφουμε, αλλά και να μιλάμε. Για τα μαθηματικά δεν γίνεται λόγος. Το ένα και ένα σε λίγο θα τον υπολογίζουμε για έντεκα
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε… Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
Στη «βραδύτητα» ο Μίλα Κούντερα, επιμένει: «Στα υπαρξιακά μαθηματικά, η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
……………………………………………………………………………………………
Να σας πω επίσης ότι η Τζωρζίνα, αφού έλαβε την επιστολή που έγραψε στον εαυτό της, τη διάβασε με προσοχή . Ύστερα δίπλωσε το χαρτί το έκλεισε προσεκτικά σε ένα μπουκάλι και το έριξε στην θάλασσα. Μόνο τα κύματα ξέρουν. Άλλος, κανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου