Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ

Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες «που κύλησαν σαν δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας, βάζεις για τίτλο αμίλητες ιστορίες.
Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες, βάζεις τη θάλασσα μπροστά και βγάζεις τα κρυφά σου μυστικά. Την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Την αρχή. “Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι” και το τέλος “Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη; Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα Γέρνει πανί του ονείρου Μακριά Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος”.

Εγώ πάλι γιατί νομίζω πως με ανασταίνει η Θάλασσα. Μου καθαρίζει το μυαλό, μου αφήνει ότι η μνήμη δεν διαπραγματεύεται. «Θάλασσα μνήμη» λέει ένα τραγούδι και ακούστε το σχολιασμό από μια φωνή του «Δεύτερου» που δυστυχώς σίγησε. “Θάλασσα μνήμη. Ο πιο τρομακτικός καθρέφτης του κόσμου από την εποχή της δημιουργίας. Καμία σχέση μ’ εκείνον της Αλίκης που μπαινόβγαινε σε όνειρα και εφιάλτες αλλά στο τέλος σωζόταν. Αυτός ο καθρέφτης δεν έχει έλεος. Σκύβεις να δεις τα δικά σου και τρελαίνεσαι από τη συνάφεια γεγονότων στα οποία δεν είχες καμιά συμμετοχή. Καμιά φορά σκέπτομαι μήπως αυτός είναι ο κάτω κόσμος που λέμε.
Εκεί που άγιοι και δαίμονες κινούνται με τον παφλασμό ήρεμοι για πάντα κι απαλλαγμένοι από τις θυσίες της ζωής. Θάλασσα μνήμη. Θάλασσα κοιμητήριο για ζωές που δεν ολοκλήρωσαν την τροχιά τους γύρω από τον πλανήτη γη και κατέπεσαν είτε ηρωικά είτε άδοξα….
"Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ γαλάζια μοίρα, για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι παρ' την καρδιά μου και καν την νησί του ανέμου αγρίμι..."