Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Όταν οι ποιητές είναι μακριά…



Για τους ποιητές σας έγραφα την περασμένη εβδομάδα, γι’ αυτούς που δίνουν νόημα στις λέξεις και τις διατηρούν ζωντανές, που με το αίμα της ψυχής τους αποτυπώνουν τα χρώματα στην πραγματική τους διάσταση.
«Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ»
Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι, και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί, και δεν διστάζουν να θυσιάσουν λέξεις για να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους.
Κάπως έτσι έχουν διαμορφωθεί οι αντίπαλες πτέρυγες. Από τη μία μια μικρή μειοψηφία που προσπαθεί να διαφυλάξει το θησαυρό της γλώσσας δίνοντας νόημα και αξία στις λέξεις και από την άλλη οι πολιτικοί που ξοδεύουν ανέξοδα τα λόγια μέχρι την τελική απαξίωση των λέξεων.
«Αν το περιβάλλον αποτελούσε όντως κυβερνητική προτεραιότητα, τότε θα ήταν απολύτως περιττό να χαρακτηριστεί «πρώτη προτεραιότητα» από τον πρωθυπουργό, στη διενεργούμενη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή». Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή». Ο λεκτικός πληθωρισμός (ο οποίος σαν επόμενο σκαλί του θα έχει την «πρώτιστη προτεραιότητα») μάλλον στερεί νόημα παρά προσθέτει. Αν μάλιστα το ίδιο σχήμα έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον (ακόμα και πέρυσι, λίγο πριν η χώρα παραδοθεί στις «ασύμμετρες» πυρκαγιές, τα ίδια ακούγαμε), τότε οι λέξεις, ξέπνοες από την πολλή χρήση, δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν αυτόν που τις αρθρώνει, ο οποίος αρκείται στην όλο και πιο κουρασμένη επανάληψη τους.
Αυτή η επανάληψη, με τα μηδενικά αποτελέσματα είναι που σκοτώνει τις λέξεις και έτσι έχουμε τίτλους πινακίδες και σφραγίδες, που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μη θυμόμαστε. Τι κακό π.χ θα είχε μια λέξη όπως ο «εκσυγχρονισμός» αν δεν είχε ταυτισθεί με την ζοφερή οκταετία Σημίτη; Χιλιάδες λέξεις έχουν φονευθεί από την ανάγκη των πολιτικών να τις χρησιμοποιούν και να πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από το νόημα τους. χιλιάδες λέξεις έχουν θυσιαστεί στο βωβό της προπαγάνδας.
Και αν δεν υπήρχαν οι ποιητές, που δοξάζουν τις λέξεις, σήμερα θα συνεννοούμαστε με νοήματα.
Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες.

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Η αυθάδεια της βεβαιότητας




Κυριακή του άπιστου Θωμά η περασμένη. Και ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση και προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί.
Από τα κατακριτέα πρόσωπα της θρησκείας μας ο Θωμάς γιατί ζήτησε να δει, για του λόγου το αληθές. Είχε όμως την ατυχία να πέσει πάνω στο Χριστιανικό δόγμα και στο «πίστευε και μη ερεύνα».
Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα» που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.
Ποια είναι η αλήθεια στην υπόθεση Ζαχόπουλου; Ποιοι κατασπάραξαν τα ομόλογα; Αλήθεια το «άγιο φως» ανάβει εξ ουρανών; Δεν χωράει καμία συζήτηση. Δεν ακούσατε τι είπε ο Τράγκας;
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Ο αναγκαίος χρόνος για την δημοσιογραφική έρευνα έχει εξανεμισθεί. Προέχει η ταχύτητα και η ακροαματικότητα. Όταν θα χρειασθεί να ανασκευάσουμε δεν είμαστε υποχρεωμένοι πλέον, ούτε για μια ταπεινή συγγνώμη.
Το δόγμα κατέκτησε την Τηλεόραση η οποία με την σειρά της επιβάλει, με έμφαση και στόμφο την σιγουριά που αναζητεί το αλαλαζον κοινό της,
«Η αμφιβολία δεν δολοφόνησε ποτέ, κανένα», γράφει σε ένα χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου. «Η πίστης όμως…Πόσες Νύχτες (και μέρες ) του Αγίου Βαρθολομαίου στην ιστορία των ανθρώπων… Όταν γίνονται απόλυτες οι ιδέες είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ζωής. Αλλά όχι μόνο της ζωής. Ακόμα και της γνώσης, της εμπειρίας, της απόλαυσης. Η επιστήμη προχωράει μόνο με την απορία και την αμφισβήτηση - ποτέ με το δόγμα. Ο δογματικός είναι τυφλός και κουφός άλλα και ακαμάτης. Δεν προσλαμβάνει παρά μόνο αυτά που του επιτρέπει η ιδεοληψία του. Ούτε απολαμβάνει - γιατί το συνηθέστερο παρεπόμενο του δογματισμού είναι ο πουριτανισμός. Πότε θα φτάσουμε στα σχολεία να διδάσκεται η αμφιβολία; Γιατί έχει περισσεύσει η αυθάδεια της βεβαιότητας. Πιο σεμνά πιο ταπεινά συνάδελφοι! Είναι τόσο εύκολο να καβαλήσουμε τον κάλαμο»
Εδώ λοιπόν στην τελευταία σελίδα αριστερά, που πολλές φορές διαφωνεί με το υπόλοιπο φύλλο, θα σπέρνουμε όσο μπορούμε ερωτηματικά, σε ένδειξη συμπαράστασης για τους άπιστους Θωμάδες

.





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...