Τελευταία σελίδα αριστερά

Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Αυτή η τοπική ανακύκλωση με έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, μέσα από την ανυπαρξία τους. Η συνέχεια και πάλι για τον τόπο, που μας τέλειωσε τις αλήθειες. Για την «Κέρκυρα μας», «Το καταπράσινο νησί, την ιστορία και τον πολιτισμό μας…», «τη θάλασσα μας». Διαφήμιση που ξέμεινε από προϊόν. Διαφήμιση αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Τα στερεότυπα που πάλιωσαν από την κατάχρηση. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στ...

Το παρακάτω, ημιτελές και αγαπημένο. Κάθε φορά που η μνήμη ανασύρει ένα τραγούδι, το φέρνω κοντά μου για να του προσθέσω ακόμα δυο λέξεις. Όχι για να τελειώσει, αλλά για να συνεχίσει το ταξίδι. Και δεν θα ολοκληρωθεί, γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Σήμερα ήρθε ένας ρυθμός ανακατεμένος με ανοιξιάτικα αρώματα και με ψαλμωδίες αναστάσιμες. Εκεί γύρω στα 16. Τι ηδονή! Όπως ένα άρωμα, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση. Ένα τραγούδι. Είναι μνήμη και είναι εκτός συναγωνισμού. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος, έγινε φιλί, έγινε βλέμμα, έγινε συνάντηση και χωρισμός, έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον καθένα. Έγινε επιτυχία. Σ’ αυτόν τον τόπο, μπορεί να έλειψε το ψωμί και η ελευθέρια, το τραγούδι όμως πά...

Έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς θορύβους της τρέχουσας επικαιρότητας, φώναξα δυνατά για να το ακούσω: «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές. Τι ήθελα; Τι πήρα; Τι πέτυχα; Τι προσπάθησα; Τι επιδίωξα; Τι κατάφερα; Τι έχω;  Έτσι μέσα στα ήσυχα φθινοπωρινά βράδια, με ειλικρινείς απαντήσεις αρχίζω να βρίσκομαι. Όσο περνά ο καιρός νομίζω πως περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον. Να και η διαπίστωση. Επιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης. Δεν αρκεί μια καλή διαχείριση για να εξασφαλίσουμε ποιότητα ζωής. Χρειάζονται ανατροπές, ρήξεις και διαταράξεις, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται έμπνευση και φαντασία για να ζήσουμε αληθινά. «Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου». Δεν υ...

Μπορεί να μη καταγράφω γεγονότα, να πηδάω ημερομηνίες, να βρίσκομαι πολλές φορές έξω, από τα μικρά που συμβαίνουν στον τόπο μας, κατά κάποιο τρόπο όμως, τον μετράω τον χρόνο. Τον μετράω και όταν βρω την ευκαιρία τον κλέβω. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια τίποτα δεν έμαθαν από τη μεταξύ τους σχέση. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Γι' αυτόν τον κλεμμένο χρόνο θέλω να σας πω, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. “Πάνω απ’ όλα θα έβαζα τον χρόνο”, γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “Τον χρόνο της σχόλης, τον χρόνο των επισκέψεων και των τραπεζωμάτων, τον χρόνο που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει και σταλάζει σε καναπέδες και φορτωμένες ροτόντες, σε καφενεία κα...

Δεν συμφωνώ με το Πρωτοσέλιδο της “Αυγής”. Το σύνθημα που χρησιμοποίησε κάτω από την φωτογραφία του Σαμαρά και του Μητσοτάκη, ήταν χρησιμοποιημένο και ταυτισμένο με τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης. Χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου, έντυσαν το προφίλ τους με το “Δεν είναι Αθώοι” στην προσπάθεια να καταδικαστούν οι Χρυσαυγίτες κατηγορούμενοι. Το ίδιο σύνθημα σε αυτήν την χρονική στιγμή που ακόμα δεν έχουν απαγγελθεί ποινές, φανερώνει μια εξυπνακίστικη τακτική για να μη πω βλακεία, που δεν ταιριάζει στην επικοινωνιακή λογική της αριστεράς. Φυσικά και δεν είναι αθώοι, όσοι κυβέρνησαν τότε, για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αυτό όμως δεν μπορεί να τους κατατάσσει στην ίδια μοίρα με τους εγκληματίες. Πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το αντιφασιστικό κύμα αντίδρασης, που πυροδότησε, οι χρυσαυγίτες ήταν παιδιά του κατηχητικού. Ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, που βοηθούσαν γριούλες και μοίραζαν τρόφιμα και ρούχα σε άπορους Έλληνες. Ήταν οι εθελοντές «αστυνομικοί», που καθάριζαν τις γειτο...

Η μνήμη μου , δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ' όλα αυτά εκείνα που θυμάμαι, με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή. Δεν χρειάστηκα την πρόβλεψη της Ε.Μ.Υ , τα σημάδια προμηνούσαν την επερχόμενη καταιγίδα. Στον ουρανό γινόταν πανδαιμόνιο, λες και οι θεοί ζήλεψαν της δικές μας αντιδράσεις. Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες , που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. ‘Άρχισα να μελετάω τον “ οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες , γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος. Έζησα παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεία, ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέψω και να μάθω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι και έφτιαχνα πυρομαχικά για τη σύγκρουσή, με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτο...

Είναι η μαγεία της γραφής που συναντάς τυχαία και αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα. “Είναι ο πόνος, που όταν κρυώσει, ζητάει την απουσία. Είναι τα λόγια τα άγραφα, τα ανείπωτα που κρύφτηκαν μέσα στις τρεις μεγάλες τελείες των αποσιωπητικών… Τρεις τελείες χωρίς παύλα. Τρεις τελείες, που περιμένουν τη συνέχεια… Είναι από κείνες τις μέρες, που δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από εκείνο το «Προς τι», που η Κική Δημουλά, μου έμαθε να γράφω στο πανό διαμαρτυρίας, όταν οι λέξεις απεργούν. Όταν οι λέξεις, αρνούνται, να επαναληφθούν. Όταν δεν έχουν πλέον να πουν τίποτα. Όταν από την τελευταία φορά που είπαν, μαρμάρωσαν . Ούτε βήμα μπρος. Προς τι λοιπόν; Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω Ελάχιστες διορθώσεις Έσβησα ένα και μια και δεν είχε τίποτα να δέσει βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο Προς τι να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή. Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια, τόσο μελάνι και χαρτί. Προ τ...