Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτοί που μαγειρεύουν δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι.   Είμαι ευτυχής που ανήκω σ’ αυτή τη κατηγορία. Δεν μαγειρεύω για να φάω, αλλά για να φύγω. Μεταμορφώνομαι σε αγαπημένα πιάτα με ονοματεπώνυμο. Πάπια πορτοκάλι, χοιρινό με μέλι, κουνέλι του κυνηγού, φιλέτο γαλοπούλας με μαστίχα, αρνάκι με κρεμμύδι και ξύδι, ρέγκα πορτοκάλι, σουπιά με το μελάνι της. Γυμνάζω όλες τις αισθήσεις μου σ’ αυτήν την απίθανη μυσταγωγία και νοιώθω χρήσιμος ικανοποιώντας τις ορέξεις των καλεσμένων μου. Παλιότερα το άρωμα του τυπογραφείου και του βιβλιοπωλείου ασκούσε τέτοια γοητεία που με οδήγησε στη δημοσιογραφία, σήμερα η τηλεόραση το ξεφτίλισε το επάγγελμα, όσο για το άρωμα το έκλεψε η άχρωμη και άοσμη τεχνολογία. Εδώ πάνω από τις αχνιστές κατσαρόλες μου, νοιώθω την ασφάλεια του παντοτινού. Με συνταγές από τα βάθη του παρελθόντος, ανέπαφες από το χρόνο και με χίλια δύο αρώματα, όπλα που αντέχουν και θα αντέξουν στη μαζική επίθεση των ταχυφαγείων. Μέσα στο βασίλειο της κουζίνας μου ...

Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια , τότε που δεν ήταν μασκαρεμένα, τότε που δεν μελετούσαμε σενάρια καταστροφής. Εδώ και πέντε χρόνια     άρχισε να χαλάει ο καιρός και τα πρόσωπα, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, είχαν φθινόπωρο «Έχει μείνει βέβαια ο ήλιος. Υπό την ίδια γωνία. Κοίτα να κρατήσεις κι εσύ την θέση σου». Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία κείμενα είναι ντυμένα στα μαύρα, παρότι εγώ φοράω τα αγαπημένα μου κάτασπρα λινά. Διάλειμμα. Η παράλια σήμερα απαλλαγμένη από τις ενοχλητικές φωνές των γυναικόπαιδων, ο καλός αέρας απέτρεψε την έξοδο. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές. Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια/ τα μάτια, όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο/ Χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/ Απαλή μουσική, των κυμάτων ήχος/ Και ...

Δεν έφτασαν οι 300 λέξεις , έχω κι άλλα για   τη μοναξιά.     Ο φόβος για την μοναξιά , τελικά παραμένει   η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμού. Σε επίπεδο φιλίας , επαγγέλματος και νοσταλγίας , σε επίπεδο   έρωτα, επιδιώξεων , κοινωνίας.   ‘Ο,τι     μάθαμε, μάθαμε   και ας   μην ταράξουμε τις σταθερές μας . Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος , εις βάρος μας . Και μεις   χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα , αγνοώντας πως όλα   αυτά είναι δικό μας δημιούργημα . Με αποτέλεσμα   τα όρια μας να μην τα μάθουμε ποτέ» . Ο φόβος για το φόβο είναι  η μόνη τροχοπέδη μας.   Είναι ο φόβος για το ενδεχόμενο μιας απώλειας,   η οποία όπως ο  γράφει  Μπαρτ « …έχει  ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα , που μαγεύτηκα. Κάποιος θα πρέπει  να  μπορο...

Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους τελικά.  Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, τη γοητεία που μου ασκούσε   η μοναξιά. Ένα παράξενο, φλερτ, που μου έδινε την ευκαιρία να επικοινωνήσω, όχι μονάχα   με τον   εαυτό μου, αλλά με αυτούς κυρίως   που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου.   Τους δικούς μου ήρωες,    τους δικούς μου μύθους, που δεν ήταν χάρτινοι, αλλά φτιαγμένοι με τέτοια στέρεα υλικά, που δεν μου έδιναν καμία αφορμή να αποδράσω. Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λαμπερές στιγμές. Υπήρχαν και υπάρχουν. "Αν η ζωή είναι ένα αστραφτερό κέρας της αμαλθείας , όχι μόνο δεύτερη αλλά άπειρες ευκαιρίες προσφέρει. Κάθε μέρα κάθε ώρα, οι   εκδοχές ζωής που μας δίνονται είναι ατελείωτες. Όταν ζω αυτές τις λαμπερές στιγμές   λέω πως ούτε χίλια χρόνια   δεν μου φτάνουν   για να ζήσω τις ευκαιρίες που αντιλαμβάνομαι . Φανταστείτε  πόσες δεν αντιλαμβάνομαι" Είναι αλήθεια ότι από ...