Ο φόβος για το φόβο είναι η μόνη τροχοπέδη μας

Δεν έφτασαν οι 300 λέξεις , έχω κι άλλα για  τη μοναξιά.   Ο φόβος για την μοναξιά , τελικά παραμένει  η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμού. Σε επίπεδο φιλίας , επαγγέλματος και νοσταλγίας , σε επίπεδο  έρωτα, επιδιώξεων , κοινωνίας.  ‘Ο,τι   μάθαμε, μάθαμε  και ας  μην ταράξουμε τις σταθερές μας . Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος , εις βάρος μας . Και μεις  χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα , αγνοώντας πως όλα  αυτά είναι δικό μας δημιούργημα . Με αποτέλεσμα  τα όρια μας να μην τα μάθουμε ποτέ» .

Ο φόβος για το φόβο είναι  η μόνη τροχοπέδη μας.   Είναι ο φόβος για το ενδεχόμενο μιας απώλειας,   η οποία όπως ο  γράφει  Μπαρτ « …έχει  ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα , που μαγεύτηκα. Κάποιος θα πρέπει  να  μπορούσε  να μου πει: μην αγωνιάς, αυτόν που αγαπάς τον έχεις  κιόλα χάσει». Και συμπληρώνει  ο Νατόλι. « Η οδός της οδύνης οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση  του ως άτομο για τον απλό λόγο  ότι κανείς  δεν μπορεί να πάρει τη  θέση του στον θάνατό του».  

Η οδύνη όμως καιροφυλακτεί πάντα .   Aκόμη κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια αυθεντική σχέση,   φοβόμαστε   για τα αισθήματα μας .  Αυτά ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή  έκφραση της ύπαρξης μας.  «Είμαστε αυθεντικοί  μόνο  στις παρορμήσεις  της ψυχής,  που  είναι πάντοτε ο καρπός , το αποτέλεσμα  ενός απόλυτα  προσωπικού  βιώματος . Επομένως είμαστε εξαιρετικά τρωτοί στην περιοχή των αισθημάτων , που  γι’ αυτό φυλάμε τόσο ζηλότυπα» ( Aldo Carotenuto)

Η μοναξιά είναι μοίρα κοινή  για όσους φοβούνται και για όσους  δεν φοβούνται…