Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Παρουσία ανταποδοτική


Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή. Αυτά που γράφω, δεν είναι αυτά. Αυτά είναι λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει.
Εδώ και κάποια χρόνια, μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν. Ίσως και να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και το πλάτος του σκηνικού, που έχει στηθεί για την κάθε είδους τελετή.
Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας.
Να γράψω κάτι επιπλέον, δε μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός.

Με πνίγει η αντίφαση όπως και τούτη τη πόλη. Βρώμικη μέσα και έξω. Λίγες εξαιρέσεις μόνο να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Έχει μια λάμψη δε λέω, μια αρχοντιά μια ιστορία πονεμένη. Έχει μια ομορφιά κρυμμένη σε κάτι σοκάκια χωρίς λάμπες να καίνε τα βράδια.
Με ποιον να συμμαχήσεις; Ποιανού το μέρος να πάρεις και να ενώσεις τη φωνή σου. Δεν βγαίνει κιχ. Δεν είναι ότι βράζουνε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν βράζουνε με τίποτα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική μας εγκατέλειψε και τη θέση της πήραν, φιλόδοξοι τσαρλατάνοι, μαυραγορίτες με κονκάρδες, που τις φορούν ανάλογα την περίσταση, πολλοί μαλάκες που ζουν και αναπνέουν, για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Τσίρκο που δίνει παραστάσεις σε κενά καθίσματα.
Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου σε κάθε είδους τελετή, θρησκευτική, εθνική, κοινωνική, αθλητική, από γάμο μέχρι κηδεία που λέει ο λόγος, δημιουργήθηκε από την απόρριψη πλέον σε ότι έχει να κάνει με το "φαίνεσθαι", σε ότι έχει να κάνει με την υποκρισία. 



Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Επιστρέφουμε...

Όσο και να προσπαθώ, μέσα στην φασαρία το έχασα το σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τα όνειρα του Σεπτέμβρη; Για την τιμή των οπλών έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς θορύβους της τρέχουσας επικαιρότητας , φώναξα δυνατά για να το ακούσω «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές.
Έπιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης. 

Εντάχτηκα σε μια κοινωνία και έμαθα τους κανόνες. Το πλήρωσα. Κρατουσα μόνιμα μια αξιοπρεπή και αφ’ υψηλού στάση, ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα την κρυφή μου αδιαφορία. Παίζοντας το κεφάλι μου κορώνα γράμματα αρνήθηκα να δω της ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Φοβόμουν για το τέλος και το προκαλούσα. Θλιβόμουν με το χάλι της κοινωνίας και το απέρριπτα. τρόμαζα τη μοναξιά και την ακολουθούσα. Αναζητούσα το νόημα της ύπαρξης μου και τα αρνιούμουνα όλα. Αγνόησα τη δύναμη της ευαισθησίας και όλα τα καλά πέρασαν ξώδερμα, ο έρωτας, η αλήθεια, το όνειρο, η ελπίδα, η παιδική αθωότητα. Ο εαυτός μου φοβισμένος είχε κουρνιάξει κάτω από το κοινωνικό ένδυμα.
Μεγάλωσα για να καταλήξω: ο έρωτας σε απελευθερώνει. Αυτόν αναζητούσα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Την ελευθέρια που σας έλεγα τη συνάντησα. Στέκομαι απέναντι στο αποσπασματικό και στην παρένθεση, αυτά που ήθελα στην πραγματική τους διάσταση, ζω! 
Δεν αρκεί μια καλή διαχείριση για να εξασφαλίσουμε ποιότητα ζωής. Δεν αρκούν οι τεχνοκράτες και οι λογιστές, για να μας οδηγήσουν στην άνοιξη. Χρειάζονται ανατροπές, ρήξεις και διαταράξεις, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται έμπνευση και φαντασία για να ζήσουμε αληθινά.
Η    Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία στο παράθυρο. Μπορεί να  ξόδεψαχρόνια περιμένοντας, άξιζε όμως τον κόπο.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Καλή αποτυχία


Όχι σε τρεις Δήμους, σε δεκατρείς να σπάσει η Κέρκυρα, θα είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε. Για άλλη μια φορά, θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές. Από τον Καποδίστρια, στον Καλλικράτη από τον Καλλικράτη στον Κλεισθένη και εν κατακλείδι στον “Προκρούστη”
για να μας ετοιμάσει τα μέτρα, να χωρέσουμε στο άδειο κουστούμι που μας ράβουνε, έστω και με κομμένα πόδια.
Αυτό το πάρε δώσε, που ζούμε με το σπάσιμο του Δήμου της Κέρκυρας, δεν έχει προηγούμενο. Από τους τρεις Δήμους που εξήγγειλε ο συντοπίτης μας Υπουργός, κ. Δένδιας, πριν πέντε χρόνια, το νησί της Κέρκυρας έχει σπάσει και έχει κολλήσει τόσες φορές, που έχω χάσει το μέτρημα.
Λες και δεν πέρασε μια μέρα, το ίδιο και σήμερα, η τοπική κοινωνία, για δεύτερη φορά γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια.
Θα περίμενε κανείς για ένα θέμα ζωτικής σημασίας για την Κέρκυρα, περισσότερη σοβαρότητα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας. Και η ουσία είναι ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, ακόμα και αν παραμείνει ένας Δήμος χρειάζεται αλλαγές και βελτιώσεις, που θα προκύψουν ύστερα από μελέτη, λαμβάνοντας σοβαρά υπ΄ όψιν τα προβλήματα που παρουσίασε το εγχείρημα στα πρώτα χρόνια εφαρμογής του. Οι αυτοσχεδιασμοί που επιχειρούνται, εγγυούνται άλλη μια αποτυχία.

Ας έρθουμε όμως στο δικό μας πεδίο ευθύνης. Αυτοδιοίκηση δε θέλουμε; Ας αυτοδιοικηθούμε επιτέλους! Κόντρα στην κρίση, στους Καλλικράτιους και στους Κλεισθένιους νόμους, στις κεντρικές πολιτικές. Ας δώσουμε επιτέλους νόημα στις λέξεις, ας υποστηρίξουμε ουσιαστικά το θεσμό.
Χρειάζεται καινούργιο χωροταξικό; Ας το χαράξουμε! Όχι τρεις, τέσσερις εγώ σας λέω, πέντε και τα Διαπόντια. Εκείνα τα διοικητικά κέντρα που λέγαμε, Βορρά, Νότου, Μέσης και ο παλιός Δήμος Κερκυραίων. Δίνουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες, ώστε να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι πολίτες, από τις υπηρεσίας και να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα καθημερινότητας. Αυτά που περιμένουμε, είναι στο χέρι μας να τα κάνουμε πράξη, εμείς, πέρα από κεντρικούς σχεδιασμούς, που το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν ημετέρους και να κρατούν τις ισορροπίες στο πολιτικό στερέωμα.
Διαχρονικά οι σχέσεις του κεντρικού κράτους με την Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν κακές. Οι διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ουσιαστικό ρόλο των Δήμων και των Περιφερειών, ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται σε τοπικό επίπεδο απ’ αυτούς που τους αφορούν, περιορίστηκαν σε μορφή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.
Η αυτοδιοίκηση όμως από μόνη της, σαν μια συμμετοχική διαδικασία, αποδεσμεύεται από τους εναγκαλισμούς και λειτουργεί ανεξάρτητα, γιατί η κάθε τοπική κοινωνία, υπό το βάρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, δεν έχει την πολυτέλεια να περιχαρακώνεται.



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...