Τελευταία σελίδα αριστερά

Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου . Κακή επιλογή . Αυτά που γράφω , δεν είναι αυτά . Αυτά είναι λόγια της σιωπής , που θέλει να με προστατεύσει . Εδώ και κάποια χρόνια , μπορεί και να με διασκέδαζαν , στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο , σήμερα με αηδιάζουν . Ίσως και να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό το τελετουργικό , αλλά η ψευτιά και η υποκρισία , που διαχέεται σε όλο το μήκος και το πλάτος του σκηνικού , που έχει στηθεί για την κάθε είδους τελετή . Και ύστερα , όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις , δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα . Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω . Και είναι τέτοια η αποστροφή , που φτάνει από την « τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων », μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας . Να γράψω κάτι επιπλέον , δε μπορώ . Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις , που όταν γίνουν προηγούμενες , ακο...

Όσο και να προσπαθώ, μέσα στην φασαρία το έχασα το σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τα όνειρα του Σεπτέμβρη; Για την τιμή των οπλών έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς θορύβους της τρέχουσας επικαιρότητας , φώναξα δυνατά για να το ακούσω «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές. Έ πιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης.  Εντάχτηκα σε μια κοινωνία και έμαθα τους κανόνες. Το πλήρωσα. Κρατουσα  μόνιμα μια αξιοπρεπή και αφ’ υψηλού στάση, ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα την κρυφή μου αδιαφορία. Παίζοντας το κεφάλι μου κορώνα γράμματα αρνήθηκα να δω της ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Φοβόμουν για το τέλος και το προκαλούσα. Θλιβόμουν με το χάλι της κοινωνίας και το απέρριπτα. τρόμαζα τη μοναξιά και την ακολουθούσα. Αναζητούσα το νόημα της ύπαρξης μου και τα αρνιούμουνα όλα. Αγνόησα τη δύναμη της ευαισθησίας κα...

Όχι σε τρεις Δήμους, σε δεκατρείς να σπάσει η Κέρκυρα, θα είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε. Γ ια άλλη μια φορά, θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές. Από τον Καποδίστρια, στον Καλλικράτη από τον Καλλικράτη στον Κλεισθένη και εν κατακλείδι στον “Προκρούστη” για να μας ετοιμάσει τα μέτρα, να χωρέσουμε στο άδειο κουστούμι που μας ράβουνε, έστω και με κομμένα πόδια. Αυτό το πάρε δώσε, που ζούμε με το σπάσιμο του Δήμου της Κέρκυρας, δεν έχει προηγούμενο. Από τους τρεις Δήμους που εξήγγειλε ο συντοπίτης μας Υπουργός, κ. Δένδιας, πριν πέντε χρόνια, το νησί της Κέρκυρας έχει σπάσει και έχει κολλήσει τόσες φορές, που έχω χάσει το μέτρημα. Λες και δεν πέρασε μια μέρα, το ίδιο και σήμερα, η τοπική κοινωνία, για δεύτερη φορά γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Θα περίμενε κανείς για ένα θέμα ζωτικής σημασίας για την Κέρκυρα, περισσότερη σοβαρότητα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας. Και η ουσία είναι ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, ακόμα και αν παρα...