Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα, είναι αυτά που γράφω κάθε μέρα. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Όχι δεν φταίει ο καιρός… Κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία. Όχι  δεν είναι ακραία... “δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ΄70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει, αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας του αυστηρά προσωπικού… δηλαδή της μοναξιάς του.” Τα παραπάνω σε μια στιγμή, κρίσης ειλικρίνειας, τα παρακάτω που με βρίσκουν και πάλι σύμφωνο, από τον Οδυσσέα Ιωάννου. Δεν θα γίνω δηλωσίας του παρελθόντος μου, δεν θα τρέξω ξυπόλητος για να ανέβω το τρένο, που θα με οδηγήσει στη νέα εποχή. “… Καλό ταξίδι! Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κ...

Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες. Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά.   Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό. Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει. Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μη νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω. Το κάνω πάντα, μπουχ...

Και αίφνης οι τέσσερις εποχές μειώθηκαν σε τρεις, με προοπτική αργότερα να γίνουν δύο. Το καλοκαίρι κλέβει χρόνο απ’ το φθινόπωρο και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη. Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρον, είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί. Το ενδιαφέρον όμως των εμπνευστών της είναι το κέρδος και αυτό ως γνωστό είναι το λάδι στη φωτιά που θα μας κάψει. Παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντ ος σήμερα, ομιλίες, δράσεις επί χάρτου, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών, ανέξοδα δάκρυα, επί της ουσίας μηδέν. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των Λαών. Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Η ανθρω...

Αύριο γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ποδηλάτου. Στον πολιτισμένο κόσμο, εκεί που οι άνθρωποι σκέφτονται και λειτουργούν με ορίζοντα το μέλλον, εκεί που στέκονται αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, υποστηρίζουν με κάθε μέσο, δράσεις που επαναπροσδιορίζουν, τις ανθρώπινες ανάγκες, και βάζουν φρένο στις λογικές της καμένης γης. Ο λόγος και πάλι για του ς «ποδηλατοδρόμους» της πόλης, αυτού του έργου που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί και δόθηκε σε χρήση, όχι φυσικά για να κυκλοφορούν ποδήλατα αλλά για να σταθμεύον αυτοκίνητα. Έχουμε ή δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους; Η απάντηση: δεν έχουμε και έχουμε. Έχουν περάσει 10 χρόνια, 3 δημοτικές αρχές, διανύουμε την 4η και ακόμα δεν έχουν αποφασίζει. Αν έχουμε να τους αναδείξουμε, να τους προστατεύσουμε και να τους λειτουργήσουμε. Αν δεν έχουμε να τους καταργήσουμε. Επιτέλους! Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούσαν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρ...