Όχι δεν φταίει ο καιρός

Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα, είναι αυτά που γράφω κάθε μέρα. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή.

Όχι δεν φταίει ο καιρός… Κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία... “δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ΄70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει, αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας του αυστηρά προσωπικού… δηλαδή της μοναξιάς του.”
Τα παραπάνω σε μια στιγμή, κρίσης ειλικρίνειας, τα παρακάτω που με βρίσκουν και πάλι σύμφωνο, από τον Οδυσσέα Ιωάννου.
Δεν θα γίνω δηλωσίας του παρελθόντος μου, δεν θα τρέξω ξυπόλητος για να ανέβω το τρένο, που θα με οδηγήσει στη νέα εποχή.
“… Καλό ταξίδι! Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κατουρημένες πέτρες. Γιατί το καινούριο φτιάχνεται με τα ίδια υλικά σε άλλη διάταξη.… Δεν θα επιδοθώ στις μοδάτες πατροκτονίες που στην ουσία πριονίζουν τα ίδια μου τα γόνατα και με κονταίνουν. Λέω πως δεν θα συμφωνήσω ακόμη πως η διάκριση Αριστεράς- Δεξιάς είναι ένα παρωχημένο σχήμα. Με λίγα λόγια, λέω να μην κάνω πως γεννήθηκα σήμερα. Έχω δρόμο πίσω μου. Έφτασα εδώ με χίλια στραβά αλλά και χίλια καλά που αν τελειώσουν, απλά θα τελειώσω μαζί τους.”

Μνήμες

Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.

Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μη νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι καλοκαίρι, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.
Στα άσπρα σεντόνια η Βασιλική, πήρε την κόκκινη κορδέλα της και την έριξε σε ένα κορμί που καίει “Ας προχωρήσουμε εκεί που δεν βλέπουμε. Στο θολό και έρημο τοπίο μιας επιλογής γενετήσιας και υπόδουλης σε όποιο πάθος μπορεί ένας άνθρωπος πάνω του να κουβαλά, γιατί τούτο το ένστικτο δεν είναι γεννημένος οδηγός. Δεν έχει δρόμο. Δεν έχει παρελθόν, μέλλον. Μόνο παρόν. Μόνο στιγμές. Τυλιγμένες σε κόκκινες κορδέλες. Για να τονίζουν το πάθος. Για να υπογραμμίζουν τον πόθο. Για να επιλέγονται χωρίς προφάσεις. Έντονο χρώμα για έντονες παύσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα στα κορμιά.”

Μέχρι πότε θα μας συγχωρεί η φύση

Και αίφνης οι τέσσερις εποχές μειώθηκαν σε τρεις, με προοπτική αργότερα να γίνουν δύο. Το καλοκαίρι κλέβει χρόνο απ’ το φθινόπωρο και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη.
Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρον, είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί. Το ενδιαφέρον όμως των εμπνευστών της είναι το κέρδος και αυτό ως γνωστό είναι το λάδι στη φωτιά που θα μας κάψει.
Παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος σήμερα, ομιλίες, δράσεις επί χάρτου, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών, ανέξοδα δάκρυα, επί της ουσίας μηδέν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών.
Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των Λαών. Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών.
Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.
Τα περιβαλλοντολογικά κινήματα απορροφήθηκαν πλέον από τα κόμματα που καταχρώνται και εμπορεύονται τα όποια φιλοπεριβαλλοντικά αισθήματα των πολιτών. Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Όταν εδώ και καιρό οι επιστήμονες μας προειδοποιούσαν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την τρύπα του όζοντος, για την εξάντληση των πηγών, η ακοή μας διατήρησε ακέραιη την περηφάνια της.
Η φύση εκδικείται και είναι ανίκητη και αυτή τη δύναμη της ακόμα και πληγωμένη από την απληστία μας, μας την υπενθυμίζει.
Η φύση που τις περισσότερες φορές στέκεται στο πλάι μας, μας αγκαλιάζει, μας προστατεύει. Μπορεί να αντιστέκεται και να λειτουργεί με μια αξιοθαύμαστη αμυντική λειτουργία, μέχρι πότε όμως θα μας συγχωρεί;
Οι επιπτώσεις από την καταστροφή του περιβάλλοντος που προαναγγέλλουν οι επιστήμονες για τα επόμενα χρόνια είναι τρομακτικές. Δυστυχώς δεν πρόκειται για σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά για την τραγική κατάληξη μιας εχθρικής στάσης απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά το ανθρώπινο είδος. Το στοίχημα είναι εάν θα υπάρχουμε εμείς...

Έχουμε ή δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους;

Αύριο γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ποδηλάτου. Στον πολιτισμένο κόσμο, εκεί που οι άνθρωποι σκέφτονται και λειτουργούν με ορίζοντα το μέλλον, εκεί που στέκονται αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, υποστηρίζουν με κάθε μέσο, δράσεις που επαναπροσδιορίζουν, τις ανθρώπινες ανάγκες, και βάζουν φρένο στις λογικές της καμένης γης.

Ο λόγος και πάλι για τους «ποδηλατοδρόμους» της πόλης, αυτού του έργου που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί και δόθηκε σε χρήση, όχι φυσικά για να κυκλοφορούν ποδήλατα αλλά για να σταθμεύον αυτοκίνητα.
Έχουμε ή δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους; Η απάντηση: δεν έχουμε και έχουμε. Έχουν περάσει 10 χρόνια, 3 δημοτικές αρχές, διανύουμε την 4η και ακόμα δεν έχουν αποφασίζει. Αν έχουμε να τους αναδείξουμε, να τους προστατεύσουμε και να τους λειτουργήσουμε. Αν δεν έχουμε να τους καταργήσουμε. Επιτέλους!
Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούσαν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια η πόλη μας, από την αλόγιστη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων, που εσχάτως απόκτησαν ύψος και περισσότερα κυβικά για να κρύψουν την κακομοιριά μας και να ικανοποιούσουν την ανεπάρκειά μας.
Το ποδήλατο είναι το όχημα μιας νέας αντίληψης. Προκαλεί σιωπηλά ένα σύστημα αξιών το οποίο κάνει τα στραβά μάτια στην εξάρτηση, στη σπατάλη, στην ανισότητα της μετακίνησης, και στο καθημερινό μακελειό...
Είναι το πιο πολιτισμένο μεταφορικό μέσο που ξέρει ο άνθρωπος. Οι άλλες μορφές μετακίνησης γίνονται καθημερινά όλο και πιο εφιαλτικές..
Είναι το μέσο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη και διατήρηση της κοινωνικής ζωής και συνοχής της πόλης. Οι χαμηλές ταχύτητες επιτρέπουν στους πολίτες να συναντιούνται μεταξύ τους και να επικοινωνούν. Τους επιτρέπουν να έχουν στενή επαφή με τις εξελίξεις στην πόλη τις αλλαγές και τις ανάγκες της.
Θα το γράφω μέχρι να παρθεί μια οριστική απόφαση. Αν θέλουμε να αποτελούμε μέρος του πολιτισμού κόσμου,το έργο των ποδηλατοδρόμων θα πρέπει να αναδειχτεί, να προστατευτεί και να λειτουργήσει επιτέλους !