Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μη νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι καλοκαίρι, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.
Στα άσπρα σεντόνια η Βασιλική, πήρε την κόκκινη κορδέλα της και την έριξε σε ένα κορμί που καίει “Ας προχωρήσουμε εκεί που δεν βλέπουμε. Στο θολό και έρημο τοπίο μιας επιλογής γενετήσιας και υπόδουλης σε όποιο πάθος μπορεί ένας άνθρωπος πάνω του να κουβαλά, γιατί τούτο το ένστικτο δεν είναι γεννημένος οδηγός. Δεν έχει δρόμο. Δεν έχει παρελθόν, μέλλον. Μόνο παρόν. Μόνο στιγμές. Τυλιγμένες σε κόκκινες κορδέλες. Για να τονίζουν το πάθος. Για να υπογραμμίζουν τον πόθο. Για να επιλέγονται χωρίς προφάσεις. Έντονο χρώμα για έντονες παύσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα στα κορμιά.”
Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μη νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι καλοκαίρι, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.
Στα άσπρα σεντόνια η Βασιλική, πήρε την κόκκινη κορδέλα της και την έριξε σε ένα κορμί που καίει “Ας προχωρήσουμε εκεί που δεν βλέπουμε. Στο θολό και έρημο τοπίο μιας επιλογής γενετήσιας και υπόδουλης σε όποιο πάθος μπορεί ένας άνθρωπος πάνω του να κουβαλά, γιατί τούτο το ένστικτο δεν είναι γεννημένος οδηγός. Δεν έχει δρόμο. Δεν έχει παρελθόν, μέλλον. Μόνο παρόν. Μόνο στιγμές. Τυλιγμένες σε κόκκινες κορδέλες. Για να τονίζουν το πάθος. Για να υπογραμμίζουν τον πόθο. Για να επιλέγονται χωρίς προφάσεις. Έντονο χρώμα για έντονες παύσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα στα κορμιά.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου