Τελευταία σελίδα αριστερά

«Mας κλέβουν τ’ αύριο μας κλέβουν και το βλέμμα κι εσύ φρικάρεις που σου λέω σ' αγαπώ». Με αυτόν το στίχο, αναγνώστρια της στήλης εκφράζει την διαφωνία της στο χθεσινό κείμενο. «Οι νέοι δεν ερωτεύονται με δύναμη. Το αποφεύγουν. Φοβούνται. Ως νέα σας μιλάω». Κάποιοι κανόνες στερούνται εξαιρέσεων. Για τον έρωτα και σήμερα, που δεν δέχεται εκπτώσεις. Που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου που είναι στιγμή και αιωνιότητα. Δεν υπάρχουν μέτρα να τον μετρήσουν. Δεν υπάρχουν καλούπια να τον κλείσουν. Δεν υπάρχουν ιδικοί να εκτιμήσουν την αξία του. Η τιμή του περιλαμβάνει πίκρες χαρές ανασφάλειες φόβους. Όλα τα ακριβά, που μόνο η ψυχή πληρώνει Όλα έχουν τιμή, και ας υποστηρίζει το αντίθετο ο Ντίνος Θεοτόκης. Η φίλη μου που βγάζει στο σφυρί την αγάπη μεταξύ 12 και 1 στα ενδιάμεσα των τραγουδιών που μας διαλέγει κάτι ξέρει… «Τι ποιος τηνε βγάζει στο σφυρί - την αγάπη; Εγώ τηνε βγάζω λοιπόν. Θα με συλλάβετε; Τι αφέλειες είναι αυτές; Τιμή δεν έχει η αγάπη, η τιμή, η ζωή. Όλα έχουν τι...

Από την χρεοκοπία μπορεί να γλιτώσουμε. Από την αγάπη όμως… Κανείς δεν θα γλιτώσει. Θα συνεχίσουμε όλο τον Ιούλιο, όσο σκληρός και αν είναι. Θα συνεχίσουμε με παλιά και νέα κείμενα, του ίδιου περιεχομένου, για να αποκτήσει ο πόνος και η χαρά, την πραγματική τους διάσταση. Ευτυχώς, που υπάρχει και ο έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση. Και οι νέοι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους. Έχετε δει εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στο πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορριμμένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;» Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχθεί στην τηλεόραση. «Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα του...

Θα συνεχίσουμε να κτίζουμε πόλεις, στηριζόμενοι πάντα στο βασικό ένστικτο. Στηριζόμενοι στη διαβεβαίωση που μας νανουρίζει. Στη διαβεβαίωση που μας διώχνει κάθε ενοχή, «όλα για τον έρωτα για τα βράδια τα αξημέρωτα» Θα συνεχίσουμε τυλίγοντας σε μια κόλα χαρτί, όλα αυτά τα ασήμαντα που μας φοβίζουν. Αυτή η συναλλαγή δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Δεν έχει κομμάτια από την καθημερινότητα που μας λερώνει. Έχει τις καλά φυλαγμένες λέξεις των υπογείων του μυαλού μας, που μπορούν να αποδώσουν το νόημα των αποθεμάτων της ψυχής. Η αριθμητική απαραίτητη για να καταδείξει το περίσσευμα σε όλο του το μεγαλείο. Της ψυχής! «Σ’ έναν θεό θυσία έτσι, πρώτη φορά με προσφέρανε… Έναν άγγελο του Έρωτα τα χέρια μου έτσι, πρώτη φορά κρατήσανε…» Έτσι αποχαιρετά τον Ιούλιο του 2008 η Βασιλική. Σπονδή στο Θεό τον έρωτα. Στο Θεό, τον Τούρκο και τον Έλληνα, το μουσουλμάνο και το Χριστιανό. Στο Θεό των Θεών, που η φύση μας όρισε, να του είμαστε όλοι αφοσιωμένοι. Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων, που δ...

«To αντίο είναι εκεί, μεταξύ φωτιάς και πάγου», γράφει η Βασιλική. Μεταξύ ψευτιάς και προδοσίας. Μεταξύ πώλησης και αγοράς. Ίσως να σε είδαν σαν νόμισμα ξεπλήρωσης ή αναπλήρωσης, αλλά δεν υπολογίστηκες σωστά. Μπορεί να μην κερδήθηκες αλλά χαμένος δεν είσαι εσύ. Μεταξύ φωτιάς και πάγου, ο μόνος χαμένος τελικά, είναι αυτός που δεν μπόρεσε να τα ζήσει και τα δυο, όταν τα βρήκε μέσα σε μια ψυχή, μέσα σ’ ένα κορμί, μέσα σε μια ανάσα, μέσα σε μια ματιά… Περί έρωτος και σήμερα και πάντα Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο. Θα συνεχίσω, όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή. Αυτό που ζούμε, το καινούργιο, συνδέεται με αόρατες κλωστές, από έναν πρωτογενή σημείο. Ακόμα κουβαλάει τα αρώματα και τις γεύσεις, το βελούδο του παιδιού, τις ήπιες εικόνες της αθωότητας, τις αναστολές και τη μαγεία του δρόμου που εκτέθηκε. Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φων...

Ούτε κλεφτές ματιές δεν ρίχνω αυτές τις μέρες, στην επικαιρότητα. Παρέα με τον Βενιζέλο δεν λέγονται διακοπές. Μπορεί ο Αριστοφάνης να έλεγε στο «συμπόσιο» του Πλάτωνα για τη δύναμη του έρωτα, που γιατρεύει την ανθρώπινη φύση, ο Φρόιντ όμως το πήγε παραπέρα «τα πάντα γίνονται κατ’ εντολή του απόλυτου γενετήσιου Ενστίκτου». Τι πιο καταπραϋντικό, μέσα σε τούτη τη μαυρίλα, απ’ αυτήν τη διαβεβαίωση. Ο μοναδικός απλός διακαής πόθος της ανθρωπότητας, η καημενούλα η συνουσία. Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη για τις πόλεις και τους πολιτισμούς, για τους πολέμους και την ειρήνη για την ποίηση και την λογοτεχνία. Για μένα που κάθομαι ντάλα μεσημέρι με τον υδράργυρο να κτυπάει κόκκινο να γράφω. Και ότι σας έχω πει κατά καιρούς προφάσεις εν αμαρτία. Αυτό το ένστικτο είναι υπεύθυνο. Ακόμα και γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν. Η έλλειψη της μπορεί να φέρει δεινά, σαν αυτά που βιώνει σήμερα η χώρα. Πως τους κόβετε; Τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τη Μέρκελ, τους τροικανούς και εκείνον τον...