Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.  Για να είμαι ειλικρινής, όση φαντασία και να επιστρατεύσω, δεν μπορώ να καταλάβω  αυτά τα αρρωστημένα  μυαλά, που πήραν την απόφαση να κλείσουν  με συνοπτικές διαδικασίες, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση.  Ακούγονται πολλές ιστορίες συνομωσίας γι’ αυτήν  την εν  ψυχρώ δολοφονία. Ειλικρινά ακόμα αναρωτιέμαι .  Μήπως  ξέρουν κάτι πολύ χειρότερο αυτοί που κυβερνούν και θέλουν να εγκαταλείψουν το πλοίο; Μήπως η βλακεία περισσεύει  σ’ αυτούς τους φωστήρες και πίστεψαν ότι αυτή η κίνηση, θα βρει σύμφωνη την ελληνική κοινωνία; Την επομένη εβδομάδα θα έχουμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.   Απ’ αυτούς πάντως όλα να τα περιμένουμε εκείνο που δεν πρέπει να περιμένουμε είναι η σωτηρία της Ελλάδας.   Άλλωστε  με τα σημερινά δεδομένα εντελώς προσχηματικά επικαλούμαστε την «Ελληνική Δημοκρατία».  Το αστικό πολίτευμα με όλες τις αδυναμίες του,  ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπ...

Η στήλη φιλοξενεί   σήμερα ένα κείμενο της Σταματέλας   Πουλή,   Γιατί άλλο… Για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μια νέα κοπέλα θυμάται και νοσταλγεί και σκέπτομαι,   όλους εμάς   και τους μεγαλύτερους   από εμάς,   που ζήσαμε τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση από τα πρώτης της   βήματα, πως ένοιωσαν μετά το χθεσινό     κτύπημα. Χτύπημα στην καρδιά στη δημοκρατία, στην ιστορία, στον πολιτισμό. Στη ψυχή μας. «Τη θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην αρχή ασπρόμαυρη, ογκώδης, τυλιγμένη σε ξύλινο περίβλημα με κουμπιά. Πάντα σε περίοπτη θέση, όπως ας πούμε πάνω στο ψυγείο και ένα βάζο επάνω για να φτάνει ως το ταβάνι. Εμείς την είχαμε πάντα στολισμένη με σεμαίν και κορνίζες. Έβλεπες το «Το Θέατρο της Δευτέρας», κι από πάνω η οικογένεια σε πλήρη διάταξη. Λίγα χρόνια αργότερα εξελίχθηκε η τεχνολογία και μαζί με το ακλόνητο επιχείρημα «η Σούλα κι ο Σταμάτης πήρανε έγχρωμη ΚΑΙ βίντεο», είπαμε να εκσυγχρονιστούμε κι εμείς. Βίντεο δεν πήρα...

Πόσο πια να φύγεις, για να αντέξεις.   Τόσο, μέχρι εκείνη τη λεπτή γραμμή, που αν την περάσεις αρνείσαι πλέον να γυρίσεις. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα επιχειρώ, ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους. Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα. «Να διαφυλάξουμε τα συμφέροντα μας». Μια συνεχής προτροπή σε όλους τους τόνους, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Συμφέροντα ατομικά, εθνικά, κομματικά, οικονομικά, κερκυραϊκά, οικογε...

Πολλές φορές γυρίζω πίσω. Από το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι τα χρόνια της νεότητας μου.   Όχι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Μόνο τη μνήμη μου εξασκώ.   Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου   χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες. Εκείνα που έζησα τρομάζουνε το χρόνο. Και ήταν εκείνα, εκείνου που τα έζησε,   σ’ εκείνη την χρονική στιγμή. Σαν μια ταινία από τη θέση του θεατή. Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στην θλίψη.   Είναι αυτοί   που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια,   έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι που ήταν τότε, είναι αυτοί που είναι σήμερα.   Όχι δεν νοσταλγώ και δεν επιθυμώ κάτι ξανά. Μόνο να θυμηθώ προσπαθώ. « Αυτό είναι η νοσταλγία : να κατοικείς στο κύμα και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο. Κ’ οι επιθυμίες αυτό ‘ναι : σιγαλή ομιλία της αιωνιότητας με καθημερινές ώ...