Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μόνο τα κτήνη μένουν απ’ έξω





«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς, δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του» απόσπασμα από κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι  λίγους μήνες πριν τον θάνατο του.
«Μόνο τα κτήνη μένουν απ’ έξω» γράφει η φίλη αναγνώστρια της  στήλης και γι’ αυτά τα κτήνη  θα μπορούσαμε και όλοι εμείς να γίνουμε ρατσιστές. Πράγματι αυτή η ράτσα  δεν ανήκει στην ανθρώπινη κοινότητα.   
«Ο Αιγύπτιος νεαρός μίλησε στην κάμερα με μια απαλή φωνή και ένα ερωτηματικό «Στην Αίγυπτο ζουν πολλοί Έλληνες. Δεν τους φερόμαστε έτσι». Στο μάτι είχε επίδεσμο για τα τραύματα που του προκάλεσε η ρατσιστική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας.
Υπάρχουν Έλληνες που πήγαν στο Παρίσι για σπουδές και γύρισαν πιο αμόρφωτοι από πριν, γιατί έκαναν παρέα μόνο με άλλους Έλληνες, μιλούσαν μόνο σε τόνο «ρε μα…α», και έτρωγαν φέτα και γεμιστά απ’ το ταπεράκι που έστελνε η Ελληνίδα μάνα στο κιβώτιο προμηθειών του μήνα.
Υπάρχουν Αιγύπτιοι που μορφώθηκαν και διακρίθηκαν σε σημαντικά πανεπιστήμια, πρόσφεραν στην ανθρωπότητα και καινοτόμησαν στην επιστήμη.
Και οι δύο αυτές στάσεις ζωής, παρατηρούνται σε όλες τις φυλές του κόσμου, γεγονός που αποδεικνύει ότι σημασία δεν έχει η προέλευση, αλλά το περιεχόμενο και η κατεύθυνση. Τι κουβαλάς μέσα σου και πού πας. Εκεί είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης. Αλλιώς ας έμενες σπερματοζωάριο, ας μην γεννιόσουν, αφού σε ορίζει η αφετηρία και όχι ο προορισμός.
Το να καμαρώνεις και να νιώθεις αξιωματικά ανώτερος επειδή είσαι Έλληνας, είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι ένας φελλός που επιδεικνύει το οικόσημο της οικογένειας του, ή χρησιμοποιεί το όνομα του πατέρα του, ενώ ο ίδιος παραμένει για πάντα φελλός. Μέχρι εκεί βεβαίως, τα πράγματα είναι ανεκτά.

Όταν όμως η γονιδιακή ταυτότητα κάποιων λειτουργεί ως εφαλτήριο για άσκηση βίας, κακίας και τρομοκρατίας, σε όποια κλίμακα, τότε εύχεσαι πραγματικά όλοι αυτοί οι τύποι, να μην είχαν γεννηθεί. Ή εύχεσαι να έβγαινε αύριο η μάνα τους και να τους έλεγε «ξέρεις, τότε που μπαρκάρισε ο πατέρας σου, εγώ σ’ έκανα μ’ έναν Ινδό, γι’ αυτό είσαι και μελανούρι αγάπη μου, αλλά μη στενοχωριέσαι, δε θα το πούμε, μόνο φύλαξε το DNA test σ’ ένα συρτάρι  να τόχεις».
Η παράνομη μετανάστευση όπως και κάθε άλλη παρανομία, οπωσδήποτε πρέπει να αντιμετωπίζεται. Με νόμιμους όμως και αποτελεσματικούς τρόπους, οι οποίοι με την ανάλογη πολιτική βούληση, αποδεδειγμένα λειτουργούν.
Οι αποτελεσματικοί και νόμιμοι τρόποι φυσικά,  δεν περιλαμβάνουν  γροθιές, κλωτσιές, χτυπήματα και κτηνώδη συμπεριφορά. Αυτές είναι πρακτικές μιας αγέλης ζώων, η οποία αγνοεί την πρώτη ταυτότητα του ανθρώπου: την ανθρώπινη.
Πρώτα έρχεται η παναθρώπινη ταυτότητα και μετά η εθνική ταυτότητα μας λέει η Ελένη Γλυκάτζη Αρβελέρ. Αλήθεια, ποια ταυτότητα μπορεί να είναι σημαντικότερη από την ανθρώπινη;
Η ανθρώπινη χωρά τα πάντα, το φυσικό και ζωικό βασίλειο και όλη την ανθρωπότητα.  Μόνο τα κτήνη μένουν απ’ έξω.»
«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...»





Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα




 Ουφ… επιτέλους έκλεισε το πακέτο των μέτρων.   Επιτέλους θα σταματήσουν αυτά τα Καραγκιοζιλίκια  της δήθεν διαπραγμάτευσης.  Η τρικομματική Κυβέρνηση, ολοκλήρωσε το ξεπούλημα, της χώρας.
 Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ό,τι λέγαμε και ό,τι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει. Θα αντιδράσει;
Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στη θέση μας θα χάσει άλλος. Συνηθίσαμε τα μέτρα, συνηθίσαμε την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας. Συνηθίσαμε τη φτώχια, όπως το αίμα στον πόλεμο. Παιχνίδια με αριθμούς, ερήμην των ανθρώπων, ερήμην της ζωής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά στον αέρα, για την τιμή των όπλων. Όμως, «και των ανθρώπων τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» (Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ.101)
Μια ζωή αυτός Λαός θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
Δεν είναι η απαισιοδοξία, που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει  ο θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.
Τα καταφέραμε και φέτος για του χρόνου « Έχει ο θεός».
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών... Εμείς που συνηθίσαμε να ξεκουραζόμαστε στην σκιά ενός ονείρου, θα συνεχίσουμε. Και αλήθεια σας λέω δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα…
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα.








Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012


Το τέλος θα μας δώσει δικαίωμα στο όνειρο

Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το  τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση.
Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι. «Να επιστρέψουμε στην αγροτική παραγωγή». Ποιοι να επιστρέψουν; «Οι νέοι αγρότες μόνοι ψάχνουν» σε τηλεοπτικά ριαλιτι. Οι παλαιοί αρκούνται σήμερα να πίνουν χαμομήλι. Όσοι προσπάθησαν, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, βρίσκονται καταχρεωμένοι στην ΑΤΕ. Τα προϊόντα που παράγουν δεν είναι πλέον ανταγωνιστικά. Τη βιοτεχνία και όποια βιομηχανία την καταβρόχθισε η Κίνα. Η κρίση του τουρισμού έχει προηγηθεί της οικονομικής κρίσης και συνεχίζεται κάτω από χειρότερες συνθήκες. Οι πτυχιούχοι ντρέπονται να βάλουν το πτυχίο τους σε κορνίζα και η κυβέρνηση ψάχνει κάτω από τα στρώματα, μήπως και έχει παραπέσει κανένα φτωχό ευρώ.
 
Μέχρι πότε; Μέχρι τέλους. Ο χρόνος είναι αυτός που πρέπει να μας απασχολεί και η ευχή φαντάζομαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι: «το τέλος να έρθει όσο πιο γρήγορα». Και επειδή οι ευχές δεν είναι με το μέρος μας, καλό είναι να το προκαλέσουμε.Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ερειπίων. Χάνουμε χρόνο και μαζί δυνάμεις για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε. Να βάλουμε καινούργια θεμέλια.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι και να κάνουμε σ’ αυτό το σαθρό περιβάλλον είναι μάταιος κόπος. Μόνο το τέλος θα μας επιτρέψει να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
Μην σας φανεί παράξενο. Οι χειρισμοί των κυβερνήσεων  αυτής της μεγάλης κρίσης, βρίσκονται στην σωστή κατεύθυνση. Για μας που πιστεύουμε στο παρακάτω, έχουμε σύμμαχο  κυβερνήσεις που έκανα  και κάνουν,   ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να φτάσουμε στον πάτο, ας τις  βοηθήσουμε και εμείς...

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Που είχαμε μείνει




Πλούσιο σε επικαιρότητα το Σαββατοκύριακο. «Παρελάσεις κεκλεισμένων των θυρών». «Η τελευταία στην βαθμολογία του πρωταθλήματος ΑΕΚ επέτυχε την πρώτη της νίκη με τον Πλατανιά!» «Συνελήφθη ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης για την δημοσιοποίηση  της  Λίστας Λαγκάρντ».
 Μπροστά σε τέτοια θέματα,  και με το χρόνο κυνηγό, δεν διακινδυνεύω να προσθέσω  ακόμα μια φωνή  στις τόσες του τελευταίου εικοσιτετραώρου.   Γεγονότα,  που δίνουν την ευκαιρία να γραφτούν σπουδαία πράγματα, να οδηγήσουν τη σκέψη    πέρα από  την επιφάνεια, να την ταξιδέψουν στα μύχια της ψυχής μας.   
Για την τελετή, για την σημαία, για την φανέλα, για την ελευθερία.
Παρελάσεις περιφρουρούμενες, ξεκομμένες από τον Λαό,  με την νέους να γυρίζουν την πλάτη στους «επισήμους», συμβολίζοντας την αποστροφή στην κλεψιά,  στη ψευτιά στη διαφθορά. Την αποστροφή  στην εξουσία,  που οδήγησε τη χώρα στην κατοχή και την εξαθλίωση.  Και από την άλλη η δύναμη της ιστορίας,  της   φανέλας, που την φόρεσαν μικρά παιδιά και νίκησαν τους μεγάλους. Και η σεμνή τελετή έλαβε χώρα με τη σύλληψη του «εγκληματία» δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη,   που έκανε αυτό που δεν έκαναν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.
Αυτά ως μια απλή καταγραφή.  Όταν ο χρόνος θα τα σεβαστεί, θα πάμε λίγο παραπέρα…
 Πάμε παρακάτω…αιτία  ο ανεπίκαιρος εαυτός μου   και μια μετακόμιση η αφορμή. Έχουμε εξηγηθεί από την αρχή. Μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο. Οι ρίζες μετά από κάποια μέτρα, έκαναν την απαραίτητη στροφή προς τα πάνω, αρνούμενες να σταθεροποιήσουν το όποιο οικοδόμημα. Πουθενά δεν μπορώ να ριζώσω.
Εκτός από κάποιες σταθερές, που τις κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση, τα υπόλοιπα τα ξεφορτώνομαι και κάθε φορά αισθάνομαι πιο ελαφρύς.
Γιατί να περιμένω το τσουνάμι να με ξεριζώσει, την Τρόικα να με ξετινάξει, τη γυναίκα να με μαραζώσει; Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο; Και η απάντηση στα ερωτήματα, μάλλον αναιρεί αυτό που κατά καιρούς σας δηλώνω. Το κυνηγούσα το εφήμερο, σε μια αέναη ομοιοπαθητική διαδικασία, που κάνει τη ζωή παντοτινή, απαλλαγμένη από κακές σκέψεις. Απαλλαγμένη από τη ρουτίνα που δίνει φόρα στο ρολόι  για να τρέχει  με χίλια, απαλλαγμένη από μελαγχολία και θεωρήματα του τύπου «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». Όσο για τα απολεσθέντα αντικείμενα, με τίποτα δε μπορούν να αντισταθμίσουν το κέρδος, που προσφέρει το καινούργιο περιβάλλον.
Που είχαμε μείνει; Ρωτάμε συνήθως μετά από κάθε διακοπή, και δεν περιμένουμε την απάντηση, γιατί απλούστατα δεν θέλουμε να συνεχίσουμε από εκεί, αλλά από την αφετηρία. Ευτυχώς έχουμε πάντα τη ψευδαίσθηση ότι κάθε διακοπή μας επαναφέρει στην αρχή, από εκεί δηλαδή που ξεκινάει κάθε όνειρο, με την πεποίθηση πάντα που δεν θα καταλήξει σε εφιάλτη…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...