Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Αν έχει αλλάξει κάτι… να το ξανασκεφτώ



Το παρακάτω γράφτηκε πριν τρία χρόνια, όταν η  οικονομική κρίση είχε γίνει πλέον αισθητή σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η κρίση στην πολική είχε προηγηθεί. Θα περίμενε κανείς σήμερα, που η χώρα έχει βυθιστεί, το πολιτικό  προσωπικό να άλλαζε συμπεριφορά.  Αν έχει αλλάξει κάτι, να το ξανασκεφτώ…  
Θα μπορούσα να ήμουν  Βουλευτής,  Δήμαρχος, Νομάρχης; ΟΧΙ. Αισθάνομαι σε πολλές περιπτώσεις ότι έχω περισσότερες ικανότητες. Νομίζω ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πιστεύω ότι έχω όλες τις χάρες για να βρεθώ μπροστά, κάτι όμως μου λείπει, που με καταδικάζει στο περιθώριο. Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να κάνω παρέα με μαλάκες. Δεν έχω υπομονή να συμμετέχω σε ατέρμονες, και ανούσιες συνεδριάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, που δεν πιστεύω. Δεν ακολουθώ το πρωτόκολλο. Η γραβάτα όταν με σφίγγει την πετάω . Θέλω οι συνεργάτες μου, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Δεν μ’ αρέσει η συγκέντρωση εξουσιών που δεν ξέρω τι να τις κάνω. Δεν έχω τόση υπομονή, που να φτάνει στα όρια της αναισθησίας. Δεν μπορώ να χαμογελάω όταν δεν μου βγαίνει. Δεν μπορώ να χορεύω και να τραγουδάω όταν δεν έχω κέφι. Δεν μπορώ να υπόσχομαι όταν ξέρω ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ. 


Δεν μπορώ να συμμαχώ με πρώην εχθρούς και είμαι αντίθετος με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Θέλω να λειτουργώ ανθρώπινα όταν νομίζω, χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθώ.
Θέλω να δίνω δουλειά στην άνεργη και χωρισμένη με παιδιά, που δε έχει στο ήλιο μοίρα, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Θέλω να λειτουργώ χωρίς τον κίνδυνο μήπως και διαταράξω τις ισορροπίες. Θέλω να είμαι όπως είμαι. Να είμαι αυτό που είμαι και να μην αναγκάζομαι να παίζω ρόλους, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία για τις ανάγκες της παράστασης. Θέλω να βγαίνω στην τηλεόραση όταν πρέπει και να μην μου επιβάλλεται. Θέλω να μην πληρώνω την τηλεόραση για να με ρωτάει αυτό που θέλω και να κάνει τα στραβά μάτια στα λάθη μου. Θέλω να μην είμαι κομμάτι της τηλεόρασης και να παίζω το ρόλο του παρουσιαστή. Θέλω τέλος πάντων να είμαι, ο Δήμαρχος ο Νομάρχης ο Βουλευτής και να έχω αυτή και μόνο την ιδιότητα, συνεπικουρούμενη και με αυτήν του ανθρώπου.
Θέλω να προγραμματίζω για το μέλλον και όχι με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Θέλω να έχω τη άνεση του χρόνου, που θα μου δίνει την δυνατότητα να εγγυηθώ την αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές. Θέλω και αλλά χίλια ΘΕΛΩ. Θέλω να μην είμαι Βουλευτής Νομάρχης η Δήμαρχος…


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

"Ο θάνατος σου, η ζωή του"





Όπως και να το κάνουμε,  είναι άλλο  πράγμα να σε απολύει ο Μανιτάκης   και άλλο ο Μητσοτάκης.  Για μας, που  οι συμβολισμοί αποτελούν μέρος της ουσίας στην ζωή μας,   που ζούμε τις στιγμές, καλές και κακές με τον δέοντα σεβασμό, το χειρότερο μας, είναι  να πάμε τζάμπα.  Από φιλικά πυρά.  Από εξοστρακισμό κάποιας σφαίρας.  Από καλοκάγαθους που πίστεψαν, ότι θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα παρέα, με αυτούς που την κατέστρεψαν. Ενώ με τον Μητσοτάκη, καθαρά πράγματα.  Ζεις τη στιγμή ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτεις  και πέφτεις ηρωικά, αλλά ήσυχος γιατί ξέρεις ότι ο απέναντι σου   θέλει να σε σκοτώσει. Σε έχει προειδοποιήσει άλλωστε.
Τα  πράγματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Βλέπεις το πρόσωπο του κακού, απέναντι σου και είσαι σαν έτοιμος από καιρό, για το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα ηδονή, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ζεις τον εφιάλτη με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη λειτουργία. Το βέβαιο είναι, ότι δεν θα σε πιάσει στον ύπνο.  Βλέπεις  τα μάτια να γουρλώνουν και  είσαι βέβαιος πλέον,  ο δράκουλας διψάει για αίμα, το αίμα σου,  ο θάνατος  σου  η ζωή του. Υπερβάλω; 


Για συμβολισμούς μιλήσαμε στην αρχή,  δεν μπαίνουμε στην ουσία των προσώπων.  Η υπερβολή άλλωστε ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα.  Και αν υπερβάλλουμε εστιάζοντας στα μάτια εκείνου που μόλις έμεινε χωρίς δουλειά, αν δείχνουμε τα τραύματα πίσω από  το ένα πρόσωπο, δραματοποιώντας κατά κάποιο τρόπο το γεγονός, για να έχουμε μια εικόνα αναφοράς,  είναι ελάχιστο μπροστά στα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα της πραγματικότητας. Εκείνα τα νούμερα, έχουν μάτια, κρύβουν οικογένειες, κρύβουν παραπονεμένα παιδικά βλέμματα. Κρύβουν τραγωδίες.
Να επανέλθουμε στο  Μητσοτάκη και στην προσπάθεια  που κάνουμε να αποθεώσουμε, την επικείμενη καταστροφή, ώστε να ζήσουμε την στιγμή με την ένταση που απαιτούν οι περιστάσεις.  Και ύστερα…     «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο»

  
   
         

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Και το μαύρο συνεχίζεται


Το μαύρο συνεχίζει. Αυτή τη φορά όμως χωρίς περιττές προσμίξεις.  Πράσινο μπλε του παπαγάλου. Είναι δίκαιο έτσι να τελειώσει αυτό το πανηγύρι. Να τελειώσει με τους δυο πρωταγωνιστές,  της μεταπολιτευτικής περιόδου, που οδήγησαν τη χώρα στην απελπισία. Και θα τελειώσει με τον  πάλαι ποτέ δικομματισμό,  να γίνεται ένα και να φοράει το επίσημο ένδυμα του… αυτό  το βαθύ, βαθύ μαύρο.  Ακριβώς αυτό που βλέπει ο ελληνικός λαός από τη δημόσια τηλεόραση.   
Δεν υπάρχουν πλέον απορίες, το κλείσιμο της ΕΡΤ  και ό,τι ακολούθησε, δείχνει εκτός των άλλων ότι αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να ξεπεράσει  ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν υπήρχαν   ευτυχώς ιστορίες συνομωσίας,  αλλά μια συμπυκνωμένη   βλακεία, που ξεπέρασε κάθε σενάριο και ακύρωσε κάθε προσπάθεια, προσέγγισης της όποιας σκοπιμότητας.




Όμως χρειάστηκε αυτή η βλακεία, για να απονείμει δικαιοσύνη. Ήταν άδικο γι αυτό το κομμάτι, της αριστεράς, που λέρωσε τα χέρια του,  συμμετέχοντας σ’ αυτή την άθλια κυβέρνηση, να πάει μέχρι τέλους. Και ήταν άδικο όχι για  κάποια στελέχη που πάντα φλέρταραν  με την εξουσία, αλλά για όλους αυτούς, που αγωνίστηκαν διαχρονικά μέσα από τις τάξεις  αυτού του κόμματος της αριστεράς,  να κλείσουν το κύκλο της μεταπολιτευτικής περιόδου, χέρι χέρι με τους  πρωταγωνιστές της καταστροφής. Ελπίζω οι νεότεροι, να εμπέδωσαν «τι σημαίνει Δεξιά». Οι παλαιότεροι, όσοι επέζησαν, ξέρουν καλά. Άλλωστε δύσκολα κρύβονται οι ουλές που κουβαλούν.
Η βλακεία του Πρωθυπουργού να κλείσει την ΕΡΤ με πραξικόπημα έβαλε τα πράγματα,  στη θέση τους και τον Βενιζέλο αντιπρόεδρο. Η σημερινή κυβέρνηση  αντιπροσωπεύει όλη την αμαρτωλή μεταπολιτευτική περίοδο .   Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης,  Σημίτης, όλες οι διαβαθμίσεις της δεξιάς του ΠΑΣΟΚ και της Νέας  Δημοκρατίας, έχουν τον εκπρόσωπο τους. Όλοι  μαζί για να ολοκληρώσουν την καταστροφή.

Όμως, δεν τελείωσαν με την ΕΡΤ και πολύ αμφιβάλω αν θα τελειώσουν. Μπορεί και να τους τελειώσει    






Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...