Τελευταία σελίδα αριστερά

Το παρακάτω γράφτηκε πριν τρία χρόνια, όταν η   οικονομική κρίση είχε γίνει πλέον αισθητή σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η κρίση στην πολική είχε προηγηθεί. Θα περίμενε κανείς σήμερα, που η χώρα έχει βυθιστεί, το πολιτικό   προσωπικό να άλλαζε συμπεριφορά.   Αν έχει αλλάξει κάτι, να το ξανασκεφτώ…   Θα μπορούσα να ήμουν   Βουλευτής,   Δήμαρχος, Νομάρχης; ΟΧΙ. Αισθάνομαι σε πολλές περιπτώσεις ότι έχω περισσότερες ικανότητες. Νομίζω ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πιστεύω ότι έχω όλες τις χάρες για να βρεθώ μπροστά, κάτι όμως μου λείπει, που με καταδικάζει στο περιθώριο. Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να κάνω παρέα με μαλάκες. Δεν έχω υπομονή να συμμετέχω σε ατέρμονες, και ανούσιες συνεδριάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, που δεν πιστεύω. Δεν ακολουθώ το πρωτόκολλο. Η γραβάτα όταν με σφίγγει την πετάω . Θέλω οι συνεργάτες μου, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Δεν μ’ αρέσει η συγκέντρωση εξ...

Όπως και να το κάνουμε,  είναι άλλο  πράγμα να σε απολύει ο Μανιτάκης   και άλλο ο Μητσοτάκης.  Για μας, που  οι συμβολισμοί αποτελούν μέρος της ουσίας στην ζωή μας,   που ζούμε τις στιγμές, καλές και κακές με τον δέοντα σεβασμό, το χειρότερο μας, είναι  να πάμε τζάμπα.  Από φιλικά πυρά.  Από εξοστρακισμό κάποιας σφαίρας.   Από καλοκάγαθους που πίστεψαν, ότι θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα παρέα, με αυτούς που την κατέστρεψαν. Ενώ με τον Μητσοτάκη, καθαρά πράγματα.  Ζεις τη στιγμή ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτεις  και πέφτεις ηρωικά, αλλά ήσυχος γιατί ξέρεις ότι ο απέναντι σου   θέλει να σε σκοτώσει. Σε έχει προειδοποιήσει άλλωστε. Τα  πράγματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Βλέπεις το πρόσωπο του κακού, απέναντι σου και είσαι σαν έτοιμος από καιρό, για το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα ηδονή, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ζεις τον εφιάλτη με όλες τις ...

Το μαύρο συνεχίζει. Αυτή τη φορά όμως χωρίς περιττές προσμίξεις.  Πράσινο μπλε του παπαγάλου. Είναι δίκαιο έτσι να τελειώσει αυτό το πανηγύρι. Να τελειώσει με τους δυο πρωταγωνιστές,  της μεταπολιτευτικής περιόδου, που οδήγησαν τη χώρα στην απελπισία. Και θα τελειώσει με τον  πάλαι ποτέ δικομματισμό,  να γίνεται ένα και να φοράει το επίσημο ένδυμα του… αυτό  το βαθύ, βαθύ μαύρο.  Ακριβώς αυτό που βλέπει ο ελληνικός λαός από τη δημόσια τηλεόραση.    Δεν υπάρχουν πλέον απορίες, το κλείσιμο της ΕΡΤ  και ό,τι ακολούθησε, δείχνει εκτός των άλλων ότι αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να ξεπεράσει  ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν υπήρχαν   ευτυχώς ιστορίες συνομωσίας,  αλλά μια συμπυκνωμένη   βλακεία, που ξεπέρασε κάθε σενάριο και ακύρωσε κάθε προσπάθεια, προσέγγισης της όποιας σκοπιμότητας. Όμως χρειάστηκε αυτή η βλακεία, για να απονείμει δικαιοσύνη. Ήταν άδικο γι αυτό το κομμάτι, της αριστεράς, που λέ...