Τελευταία σελίδα αριστερά

Κάποια κείμενα είναι όπως τα τραγούδια που έχεις ακούσει και θέλεις να ξανακούσεις... Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος. Γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο, όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία, ήμουν αρκε τά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το κάνω και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να μη με αλλάξει εκείνος. Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών, την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. “Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους.” Το να συγκρουστ...

Είναι ανούσιο και άκρως κουραστικό να αναλώνουμε χρόνο σε τηλεοπτικούς διαλόγους για να δικαιολογήσουμε το τι δεν κάναμε. Όπως είναι ανούσιο, να μιλάμε γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Ας περιοριστούμε επιτέλους στο αποτέλεσμα, ειλικρινά είναι το μόνο που ενδιαφέρει. Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλ ασάρει για φρέσκα. Εκατοντάδες δικαιολογίες για ό,τι στραβό συμβαίνει και προκαλεί διαμαρτυρίες. Ξεκινάμε από την “οικονομική κρίση”, που τελευταία πήρε τη θέση από εκείνη τη φοβερή φράση, κατακλείδα στις ατέρμονες συζητήσεις, «φταίει το σύστημα» και αποτελεί πλέον την οικονομική συσκευασία, όπως λέμε «όλα σε ένα». Εκεί μέσα κρύβονται ανικανότητες, ανεπάρκειες, σκοπιμότητες, συμφέροντα μικρά και μεγάλα και ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο νους σας. Ακολουθούν βεβαίως επί μέρους εμπόδια που συνθέτουν το πλαίσιο της υπερασπιστικής γραμμής, για όσα είπαμε, όσα υποσχεθήκαμε και τίποτα δεν κάναμε. Η αξία ενός έργου έγκειται στο βαθμό δυσ...

Ο καιρός μουντός, να πάμε κόντρα. Στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια. Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο  της ψυχής. Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν; Λέξεις μάνες, μήτρες, κυψέλες τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της και μια ζωή. Σε μια περίοδο αποδόμησης, η συγκρότηση πυρήνων άμυνας δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για το αύριο. Πίσω και μπροστά. Να ξαναγίνουμε τρελοί που κάνουνε οχτάρια στην παραλιακή, που ρισκάρουν καριέρες για ένα «όνειρο». «Στην πατρίδα μας τα άνθη τ...

Η εξάρτηση είναι ολοκληρωτική, ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία, με το χρήμα υπέρτατο Θεό. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι. “Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφί α. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται, ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ό,τι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία” Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριάζεται, τα καραβάνια των προσφύγων; Σε λίγο θα γίνουμε όλοι ένα, εύπεπτοι για την εξουσία, χωρίς θρησκευτικά...