Τελευταία σελίδα αριστερά

Από το Σεπτέμβρη αρχίζουν τα δύσκολα. Οι επιπτώσεις από την παγκόσμια οικονομική κρίση, θα γίνουν ορατές στην χώρα μας μετά το πέρας της τουριστικής σαιζόν. Τα πρώτα στοιχειά μιλούν για 30% μείωση, αν τα προσθέσουμε στη σταδιακή μείωση των τελευταίων χρόνων, τότε μιλάμε για καταστροφή. Έχω την αίσθηση, που περιμένουμε με τα χέρια σταυρωμένα τη σειρά μας. Παρακολουθούμε το ντόμινο να πέφτει από μακριά και ευελπιστούμε ότι κάπου θα σταματήσει, εν τω μεταξύ το μονό που κάνουμε είναι διαπιστώσεις. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος, τι να κάνουν οι πολίτες όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και αυτό επιβεβαιώνεται από το χθεσινό, τηλεοπτικό του διάγγελμα, προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση επικοινωνιακά με όρους τηλεδημοκρατίας, που δεν απαιτούν να έχουν τα μηνύματα περιεχόμενο, αρκεί ένα καλό περιτύλιγμα. Περιορίζεται σ' ένα διάγγελμα που δεν λέει τίποτα, απλά διαπιστώνει την καταστροφή και τις μαύρες μέρες που μας περιμένουν, Ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση, καμία εξαγγελία επί της ουσίας. …...

Ένα παλιό που επανέρχεται στο προσκήνιο εξαιτίας, της αναπόφευκτης κρίσης. Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Οι τοπικές εκλογές προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα, τον κυριότερο παράγοντα για πρόοδο ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε. Γι’ αυτό υποστηρίζω σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει. Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρ...

Πάντα με τα οικονομικά είχα μια κακή σχέση, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε με αυτήν την κρίση, που μπορεί να μην πολυκαταλαβαίνω όμως απ’ αυτά που ακούω κάθε μέρα, θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτώ ότι μου έχει δημιουργηθεί μια κρίση ανασφάλειας. Αν την προσθέσουμε τώρα τα γενικά στα τοπικά, τότε η ανασφάλεια με οδηγεί στις ρίζες εκεί στις γέρικες ελιές που αντέχουν, ευτυχώς ακόμα στο χρόνο παρόλα τα δηλητήρια που τις ποτίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. «Έχω κάτι ελιές στο χωριό», θυμίζω στον εαυτό μου και η ανασφάλεια εξαφανίζεται. Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς. «…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα το...

Πάντα περιμένω, να κρυώσει το συναίσθημα, πόνος, αλλά και χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», αφού εξατμίστηκε ολοκληρωτικά ο θυμός, αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια. Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό; «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας». Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο την αγανάκτηση, την «προδοσία», δεν θα με άφηναν να δω και να πιστέψω την αλήθεια. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα. Για σύνταξη βέβαια δεν γίνεται λόγος, υπάρ...