Τελευταία σελίδα αριστερά

Την τελευταία εβδομάδα, επιβεβαιώθηκε, ότι οι επικείμενες εκλογές δεν γίνονται για την αυτοδιοίκηση. Ο δικομματισμός φρόντισε να δώσει χαρακτήρα εθνικών εκλογών και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε. «Αν θυμάσαι ότι αυτά που ακούς τα έχεις ξανακούσει καμπόσες φορές, μην ανησυχείς μέχρι την κάλπη θα έχεις ξεχάσει» Καταληκτική ημερομηνία η 7η Νοέμβριου, για να ξεχάσουμε το μνημόνιο, την ανεργία, την ακρίβεια τη φτώχεια. Για να ξεχάσουμε την επιτήρηση, την παράδοση άνευ όρων της χώρας στο Δ.Ν.Τ. Για να ξεχάσουμε τα ψέματα. Για να ξεχάσει η ελληνική κοινωνία που για τριανταπέντε χρόνια βολοδέρνει ανεμίζοντας ποτέ μπλε και πότε πράσινες σημαίες. Το εκλογικό σώμα για άλλη μια φορά θα συνταχθεί στη μεγάλη του πλειοψηφία με τους ισχυρούς, για να συνεχίσει το κομματικό κράτος να ζει και να βασιλεύει. Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή κάθε τέσσερα ή οκτώ χρόνια των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ ε...

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. To κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους, που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω, τις υποσχέσεις που θα μείνουν υποσχέσεις, και το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, που αυτές τις μέρες με κάποιο τρόπο μαγικό, προσβάλλεται από αμνησία. Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία, με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι. Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν β...

Πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις, τέλος και αρχή. Πάντα φθινόπωρο αυτές οι επώδυνες επαναλήψεις. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο: ακόμα είμαι αρτιμελής. Όπως και να ‘χει, η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι και για τα δύο, χρόνια πολλά πριν για να τα συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης . Η ρωγμή είναι σε μένα είχε πει ηρωικά ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Και δεν αρκέστηκε μονάχα σ’ αυτό, αλλά διακινδύνευσε και το ‘γραψε, παραδεχόμενος μετά παρρησίας ότι: «Βεβαίως και ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης, αλλά τα χτυπήματα που κάνουνε τη φανερή ζημιά - τα δυνατά ξαφνικά χτυπήματα που έρχονται, η του...

Ένα παλαιότερο επίκαιρο κείμενο, που θέτει σοβαρά ερωτητικά για την λαϊκή κυριαρχία. Υπάρχουν πλειοψηφίες ή διαμορφώνονται; Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω εκφράσει το προβληματισμό μου για πόσο τελικά συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων. Για το πόσο η πλειοψηφία επιβάλει τις απόψεις της ή για το πόσο χρησιμοποιείται για να συναινέσουν οι πάντες στους σχεδιασμούς της μειοψηφίας. Δημοσιεύω παρακάτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη, που δίνει καίριες απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω. Παρότι η ψήφος είναι πανάρχαια υπόθεση «όπως η συμβουλή « κυάμων απέχεσθε»), αφότου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες προτάθηκε το εθνοσωτήριο μέτρο της γενικής ψηφοφορίας, νέα εποχή φάνηκε ότι ανατέλλει για τον πολίτη και τα δικαιώματα του. Η ελπίδα ήταν σαφής, η κοινωνία μπορεί κάλλιστα να μην ανήκει σε μια δράκα – οικονομικά και στρατιωτικά - ισχυρών, αλλά η διαχείριση της τουλάχιστον να συναρτάται με την συναίνεση πάντων. Η πολυφωνία και όλα τα συμπαρομαρτούντα της «διαφωνία, ομοφωνία, ...

Σε αυτές τις εκλογές ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά, από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα. Όπως σας έχω ξαναγράψει το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εδώ και χρόνια τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο για διερεύνηση. Εκεί λοιπόν στο μακρινό Πασοκ όμως θα λέγαμε στο μακρινό Κονγκό, έχουν μπλέξει τα σώβρακα κα με τις γραβάτες, δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς, γίνονται φίλοι για μια μέρα και την άλλη είναι εχθροί. Το χειρότερο δεν σέβονται την ιστορία τους, δεν σέβονται τους ανθρώπους τους. Στην προσπάθεια τους να αλλάξουν κάποια πράγματα τα καίνε όλα, πλήρης ισοπέδωση, χωρίς ωστόσο όλο αυτό το διάστημα να έχουν τιμωρήσει όλους αυτούς, που έβλαψαν την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της διακυβέρνησης. Τα φαινόμενα της διαπλοκής, των «πάρε δώσε», των εκδουλεύσεων, του ρουσφετιού και της διαφθοράς, ήταν τόσο έντονα που αναισθητοποίησαν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, καθ...