Τελευταία σελίδα αριστερά

Μην κατηγορείτε τον πρωθυπουργού που    διαπραγματεύεται την πώληση επιχειρήσε ων του Δημοσίου, (Επενδύσεις το λένε ευγενικά). Τα περισσότερα κράτη που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού το ίδιο κάνουν, πουλάνε και αγοράζουν. Έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια, ότι οι περισσότεροι πρεσβευτές κρατών έχουν εξελιχθεί σε πλασιέ εταιρειών των χωρών τους. Οργώνουν την επαρχεία με την τσάντα γεμάτη προσπέκτους, διαλαλώντας την πραμάτεια τους. Αυτό γίνεται βέβαια σε ένα πρώτο επίπεδο, σε υψηλότερο συμμετέχουν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Οι πολιτικοί έχουν αλλάξει ρόλο. Μας ξεγελούν οι λέξεις. Μια “εκλεκτή” μειοψηφία μας επιβάλει την    κατ' επίφαση δημοκρατία και μεις ζούμε με την ψευδαίσθηση της δύναμης της ψήφου. Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες αναιρ...

Τη δίνω και εγώ αυτή την συμβουλή. «Όλα βρίσκονται μέσα μας κι εκεί πρέπει ν’ αναζητήσουμε, τη χαρά, τη δύναμη, τη ψυχραιμία και τη γαλήνη κι άμα τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, τίποτα δεν μας τρομάζει». Εξαιρετικές θεωρίες, για να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά, οι κάθε λογής ψυχολόγοι - θεραπευτές - αναλυτές και εμείς με την σειρά, αφού τις υιοθετήσουμε χωρίς να τις έχουμε δοκιμάσει, παρηγορούμε τους φίλους μας. Λαμπρές θεωρίες. Αν μου λέγατε και πως γίνεται να μένω ατάραχος όταν το σύμπαν καίγεται γύρω μου, χωρίς να είμαι γαϊδούρι, θα μου λύνατε τα χέρια. Αυτό το θεριό, μέσα μας πως ημερεύει; Τα έχω καλά με τον εαυτό μου, αυτός όμως ο διαρκής θυμός με την εξουσία δεν με εγκαταλείπει. Πως να ημερεύσει το θηρίο; Είχα την ελπίδα ότι ο χρόνος, που όπως λένε είναι ο καλλίτερος γιατρό, θα κρύωνε το αίμα. Φρούδες οι ελπίδες. Το αίμα βράζει μέχρι την τελευταία αναπνοή. Μετά αρχίζει και κρυώνει. Για του λόγου το αληθές μια παλιότερη είδηση από την τοπική επικαιρότητα: «92χρονο...

Πιο αργά και πιο βαριά περπάτησα τον ίδιο δρόμο, που κάποτε πετούσα. Και ήταν τόσο έντονη η μνήμη, που με ξεγέλασε. Στη γειτονιά πενήντα χρόνια πίσω που ζωντάνεψε. Με συντροφεύει γλυκά από τα μικρά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Ο παράδεισός μου. Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να α ποτυπώσουν το όνειρο. Θα συνεχίσω όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή. Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο το ν Αλέκο, π αγωτά “Άλμα” , είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα, από τριανταφυλλιές και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε ποδοσφαιράκια στην πλατεία και σινεμά υπαίθριο τα Σάββατα. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσι...

Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό; «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας». Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο, την αγανάκτηση, την «προδοσία», δεν θα με άφηναν να δω και να πιστέψω την αλήθεια. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα. Πάντα περιμένω, να κρυώσει το συναίσθημα, πόνος, αλλά και χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», αφού εξατμίστηκε ολοκληρωτικά ο θυμός, αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια. Την ώρα του πόνου, ανασύρω πάντα ...