Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν είναι και ο καλλίτερος χρόνος να εκφράσουμε τις σκέψεις μας. Για μας που βρισκόμαστε μια ζωή στην απέναντι όχθη, που μάθαμε να στεκόμαστε κριτικά στις λογικές που προηγήθηκαν, που δεν ακολουθήσαμε το συρμό της ευκολίας, καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι μας ενοχλούσε προσωπικά, που κανένα δένδρο δεν εμπόδισε το βλέμμα μας, να δει πέρα μακριά, η νέα πραγματικότητα μας αποσυντονίζει. Βιώνω εκείνον το χρόνο, των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων και περιμένω μια σταθερά για να πιαστώ από κάπου. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Τ’ αυτιά μου συνεχίζουν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, «δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα...

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες, για την επόμενη επιστροφή. «Δυστυχώς εμείς πάντα επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου» Το είχα γράψει μόλις επέστρεψα από τον «Τιτανικό». 1997! Η Ελλάδα είχε τη ψευδαίσθηση ότι επιπλέει. Με δραχμή ακόμα, έκανε επιχρίσματα για την είσοδο στο κοινό νόμισμα. Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγει από τα μάτια μας η χρυσόσκονη για να δούμε κ...

Η μοτοσυκλέτα γλίστρησε στο παγωμένο οδόστρωμα και δυο νέα παιδιά 22 και 23 χρονών έχασαν τη ζωή τους. Η επικαιρότητα δεν μας εντυπωσιάζει. Και αυτό το σοβαρό γεγονός θα περάσει με την πρέπουσα απάθεια. Φρέσκα νέα θα προκύψουν, που θα το σβήσουν από την υπερφορτωμένη μνήμη. Όταν η εικόνα δεν έχει τη συνέχεια που χρειάζεται για να μας καθηλώσει στο καναπέ, το γεγονός, όσο σοβαρό και αν είναι, παύει να ενδιαφέρει. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν οι αναγνώστες , δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το αιματοκύλισμα των λαών. Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Λιβύη το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 20.000, θα περάσει στα ψιλά. Κάθε 3 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί στον κόσμο, 15.000 παιδιά κάθε μέρα, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει. Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα σκάνδαλα , η αισχρή προπαγάνδα, η βρωμιά στην πολιτική μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει πρ...

Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. Στο ποδόσφαιρο, οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται για πολλά χρόνια σε μια ομάδα, χαρακτηρίζονται σημαία της ομάδας και είναι δημοφιλείς στις τάξεις των φιλάθλων. Μιλάμε για ένα χώρο επαγγελματικό με μισθοφόρους που είναι λογικό να κοιτάνε το συμφέρον τους. Δεν είναι όμως λίγες οι περιπτώσεις που ακόμα και σ’ αυτό το σκληρό περιβάλλον η αγάπη για την ομάδα, παραμερίζει συμφέρουσες προτάσεις. Στις κομματικές ομάδες, που αποτελούνται από εθελοντές και ανθρώπους που υποτίθεται θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, οι μεταγραφές ξεπερνούν αυτές των ποδοσφαιρικών ομάδων. Εκεί που έφτυναν χωρίς αιδώ σήμερα γλύφουν. Έχουν το θράσος να ζητούν τη ψήφο του Λα...