Τελευταία σελίδα αριστερά

Το ξέρω, με τα προβλήματα θα ζήσουμε, με τα προβλήματα , που όσο και να προσπαθήσουμε θα αποτελούν μέρος της καθημερινότητ ά ς μας. Το εκνευριστικό είναι προβλήματα, που θα έπρεπε να έχουν λυθεί πριν 50 χρόνια, τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Ρωτ άω : από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Το χειρότερο: εμείς που δεν είμαστε των θετικών επιστημών είμαστε αναγκασμένοι, να βγάλουμε ρίζες σ΄ αυτόν τον τόπο. Είμαστε αναγκασμένοι , να μείνουμε εδώ παίζοντας με τις λέξεις τις ελληνικές, μήπως και καταφέρουμε σε κάποιο σωτήριον έτος του μέλλοντος, να απαλλαγούμε από εκείνες τις “λακκούβες” που λέγαμε και γράφαμε εδώ και κάποιες δεκαετίες. Θα μου πείτε αν ήσουν Γιατρός, Μηχανικός, Αρχιτέκτονας, Κομπιουτεράς ή ότι άλλο που η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι διεθνής, θα έφευγες ; Χωρίς δεύτερη...

" Δε μιλάμε για ευτυχία... Για ζωή μιλάμε”  ο τίτλος πριν δυο χρόνια το ίδιο και σήμερα... Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. Με τις λέξεις, για τη ζωή στο επόμενο όνειρο… Το ’17 πέρασε στο παρελθόν, ο χρόνος όμως συνεχίζει εν τη αθωότητα του να μας αναγκάζει να… πάρουμε τα μέτρα μας. Να ζήσουμε θέλουμε και δε μιλάμε για ευτυχία για ζωή μιλάμε που θα τα έχει όλα. Αλώστε «οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες». Όπως γραφεί ο Οδυσσέας Ιωάννου «Δεν χρειάστηκε να νικήσουν, δεν χρειάστηκε να χάσουν, δεν καβάλησαν την τεθλασμένη που πάει προς τα αστέρια και τον θάνατο. Περπάτησαν στην ευθεία. Και πέθαναν, απλά πέφτοντας σε μια τρύπα». Δεν αντιλήφθηκαν την αξία του χρόνου γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ με κομμένη αναπνοή να μετράν τα δευτερόλεπτα, χωρίς να ξέρουν αν θα υπάρξει άλλη ανάσα. Να ζήσουμε λοιπόν, αληθινά και αυτό το χρόνο, χωρίς τον κίνδυνο να μας καταπιεί ο λάκκος εν αγνοία μας. Αυτά τα...