Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Για μετά τις εκλογές



Με κείμενα περασμένα διασκεδάζω  το χρόνο,  «λίγο πριν τη μάχη».  Η παράθεση χρήσιμη,  για να μετράμε συμπεριφορές. Να μετράμε το ύψος και το βάθος μιας χρονικής απόστασης, που μπορεί να είναι μικρή, έχει μπερδευτεί όμως τόσο, μέσα σ’ αυτό το  διάστημα που προηγήθηκε, που χωρίς σημάδια -  αναφορές, η εικόνα δεν φαίνεται με τίποτα.       
«Όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν διστάζουν να τα παίζουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών .
Ευτυχώς που μέσα σ’  αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία, τους επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
«Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…»
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τις καταληκτικές ημερομηνίες των εκλογών και αγωνία για το μέλλον αυτής της πόλης, που δεν προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη αλλά ανοίγει δρόμους για το αύριο αποτελεί πλέον παραφωνία σ’ αυτόν τον συγχρονισμό της μαλακίας
Οι εκλογές έχουν αποκτήσει εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Λόγια ψεύτικα και μεγάλα. Ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Τετριμμένα συνθήματα. Σε τίποτα δεν διαφέρουν όλα τούτα από τα πανηγυριώτικα στολίδια.
Αυτοί που βλέπουν τις εκλογές σαν ύψιστη πολιτική διαδικασία, αντιμετωπίζονται δυστυχώς, σαν ταραξίες που θέλουν να χαλάσουν την γιορτή…

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Μακάρι να είχα βγει ψεύτης

Συγγνώμη, μα δεν μπορώ να μην επαναφέρω μια προτροπή, που ατύχησε την προηγουμένη προεκλογική περίοδο.  Έχω την ελπίδα,  με  δεδομένη την αποτυχία, του Καλλικράτη στο νησί μας,  ότι μπορεί να έχει καλύτερη τύχη σήμερα.   
«Θα μπορούσε όλος αυτός ο χρόνος, μέχρι τις εκλογές, να αξιοποιηθεί. Θα μπορούσε, γιατί όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα χαραμίζεται σε αναζήτηση προσώπων, που θα ηγηθούν, αυτών που θα πλαισιώσουν και πάνω από όλα σε άγρα πελατών. Τα προγράμματα που θα ακολουθήσουν, εκθέσεις ιδεών στην ουσία, θα αποτελέσουν το πρόσχημα. Κανείς δεν τα πιστεύει και περισσότερο αυτοί που τα συντάσσουν.
Τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία, αν αποτελούσαν συνέχεια του παρελθόντος. Ο «Καλλικράτης» όμως έχει διαφορετική γνώμη, Ο Δήμος Κερκυραίων είναι πλέον όλο το νησί και από την κορυφή του φρουρίου δεν φαίνεται ο Κάβος και το Σιδάρι. Αυτοί που βλέπουν πέρα από τις εκλογές αντιλαμβάνονται το βαθμό δυσκολίας που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Πως και πότε θα βρει τον βηματισμό του ένας τεράστιος οργανισμός, όταν μέχρι σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν τον νόμο «Καλλικράτη»; Και αυτό είναι το λιγότερο, αφού κανείς δεν έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με την εφαρμογή του.
 

Φανταστείτε όλες τις ΔΕΥΑ του Νομού σε μια. Φαντασθείτε τον συγκερασμό προβλημάτων από την ύπαιθρο στην πόλη και το αντίθετο . Φαντασθείτε λειτουργίες και νοοτροπίες χρόνων να περνούν αναίμακτα στο γενικό πλαίσιο.
Θα περίμενε κανείς, μια μέρα μετά την παρουσίαση του νέου αυτοδιοικητικού χάρτη, να ξεκινήσει μια προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα, αντί αυτού βλέπουμε έναν άνευ προηγουμένου κατακερματισμό των τοπικών δυνάμεων, και μια αντίθετη πορεία απ’ αυτή που χρειάζεται ο τόπος. Με δεδομένη την απουσία των πολιτικών οργανισμών και την αδυναμία τους, να συσπειρώσουν έστω και τις δικές τους δυνάμεις, το πρόβλημα επιτείνεται και δημιουργεί συνθήκες διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Όλα αυτά με μια κυβέρνηση που έχει παραδώσει τη χώρα στις ορέξεις του Δ.Ν.Τ και όπως όλα δείχνουν, μετά τις εκλογές είναι έτοιμη να πετάξει το μπαλάκι στις αδύναμες και ανεμοσκορπισμένες τοπικές κοινωνίες.
Όλα τα παραπάνω δεν δικαιολογούν αυτήν την ανεύθυνη στάση από του διεκδικητές της εξουσίας. Έχουν ευθύνη απέναντι στον Λαό και στον τόπο, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, απέναντι στην νέα γενιά, που ψάχνει απεγνωσμένα μια θέση εργασίας. Έχουν ευθύνη για το μέλλον, που κάτω από αυτές τις συνθήκες φαντάζει αβέβαιο» Το αποτέλεσμα, δυστυχώς επεβίωσε τα παραπάνω.
  




Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται. Γίνεται





Η αλήθεια είναι, όταν έγραφα τα παρακάτω, δεν ήταν ακριβώς  η ίδια κατάσταση με την σημερινή. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση  δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε μια οικονομική κρίση να  τα γιατρέψει όλα.  Είχε προηγηθεί μια πολύ, πολύ βαθιά  κρίση στην συνείδηση μας, που θα περάσει χρόνος για να ξεπεραστεί.    
« Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της.
Έχω διαπιστώσει, ότι το διαμορφούμενο κλίμα δεν έχει να κάνει με την κοινωνία, αυτή έχει τα δικά της κριτήρια, το κλίμα περιορίζεται σ’  αυτόν, το στενό κύκλο, που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είτε άμεσα σαν υποψήφιοι, είτε σαν προσκολυόμενοι.
Οι μέθοδοι επικοινωνίας είναι τόσο ξεπερασμένοι, που δεν θα επηρεάσουν ούτε  στο ελάχιστο το εκλογικό σώμα. Λείπει η φαντασία και ο ερωτισμός,  απαραίτητα συστατικά για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι. Τα γυάλινα μάτια της τηλεόρασης δεν δημιουργούν συναισθήματα, αυτά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επαφής. Αρκεί μια ζεστή ματιά για να καταλάβουμε την αλήθεια. Τα χιλιοειπωμένα λόγια τα συνθήματα - κλισέ και τα ποιηματάκια από την τηλεοπτική σκηνή δεν μας αφήνουν τίποτα.
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια είναι περιττά. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές.
Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων.
Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί που σεμνά και ταπεινά, ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται.
Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράση το «αλλά» δεν υπάρχει «αλλά», υπάρχουν ευθύνες, που φτάσαμε μέχρι εδώ, τις παίρνουμε στην πλάτη μας και προχωράμε.
 

Με κριτήριο την αισθητική πορεύομαι, την καλή πρόθεση που δεν χρειάζεται λόγια, αλλά μάτια, μάτια που ομολογούν ενοχές. Προτιμάω αυτούς τους ενόχους, από τους άλλους τους πραγματικούς που εναποθέτουν τις ευθύνες.
Είναι αλήθεια, που σ’ αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον, η αισθητική είναι ανακόλουθη από την πραγματικότητα, με λίγη προσπάθεια όμως και καλή πίστη από μέρους μας, μπορούμε να αξιολογήσουμε, να ξεχωρίσουμε και να ακολουθήσουμε.
Κοιτάξτε τους στα μάτια, όσο και αν έχουν εκπαιδευτεί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν την αλήθεια.
Το προσκήνιο αυτής της περιόδου με αφήνει παντελώς αδιάφορα, ότι φαίνεται και κάνει φασαρία είναι ανάξιο σχολιασμού, στο περιθώριο όμως αυτού του πανηγυριού υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί, στο χέρι μας είναι, να τους ανακαλύψουμε…
Μερικές φορές η υπερβολή, χρησιμοποιείτε για να τονίσει τη θέση, Δεν υπήρχε από μέρους μου ισοπεδωτική διάθεση για τα κίνητρα των υποψηφίων στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.
Προσπαθώ να καταδείξω,  πως γίνονται κανόνες σε μια κοινωνία, πρακτικές που η ίδια η κοινωνία είχε καταδικάσει. Πως χωρίς την παραμικρή αντίσταση, παραχωρούμε κεκτημένα που με αγώνα και αίμα κατακτήσαμε.
Η επιμονή ορισμένων από εμάς στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.



Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Η τελευταία ελπίδα, πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται



Πάντα έτσι συμβαίνει. Ο Μάρτης  δεν φέρνει τη άνοιξη,  την αναγγέλλει όμως και περιμένει το χειμώνα να εκδηλώσει τους τελευταίους του σπασμούς.
Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτόν.
 
Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ένα καταφατικό νεύμα, βαλτώνουν για χρόνια, ανάμεσα σε επιτροπές αναρμόδιων, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να  κερδίζουν χρόνο.
Ο φόβος, ο θυμός, η πίκρα, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις που τελευταία βάζω στη σειρά, μην σας τρομάζουν. Προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρέπει να ακολουθήσουμε,  π.χ. «Δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο», «πτώση βράχων».
Δεν είναι μόνο τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι που πτωχεύσαμε, είναι η ένδεια συναισθημάτων, η απογύμνωση του μέσα μας, η υποτίμηση του πλούτου της ψυχής μας, η υπερτίμηση των χρεών που μετριούνται με χαρτονομίσματα. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μην χρωστάμε.
Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...