Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι γενικεύσεις που ακολουθούν, δε με ακολουθούν, σαν σχήμα λόγου να τις εκλάβετε, που χωράει πολλές αφαιρέσεις, αλλά γιατί όχι και προσθέσεις, αν νιώσετε  την αγανάκτηση να σας πνίγει. Τους παρακολουθώ με επιείκεια να προσθέτουν αφειδώς παράσημα στα ένδοξα χρόνια της νεότητας τους, προκειμένου να ισορροπήσουν τις απώλειες που ακολούθησαν. Φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι, αυτό που επιδερμικά πέρασε στην ιστορία. Η αγωνία να διατηρήσουν το μύθο τους, επιβεβαιώνει την ήττα τους. Σκλάβοι του εαυτούς τους από την ημέρα που αντίκρισαν τον κόσμο και όπως όλα βεβαιώνουν, σκλάβοι και μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να τον εγκαταλείψουν. Το ξέρουν όμως το παιγνίδι…Οι άνθρωποι γύρω τους, βλέπουν μονάχα ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό,τι ανασαίνει κρυμμένο. Αλλά όποιος τον εαυτό προδίδει, προδίδει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος το όνειρο του ξεπουλά , είναι ικανός να ξεπουλήσει το όνειρο του κόσμου όλου. Και αυτοί ξεπουλημένοι από πάντα, έρχονται οι δειλοί, συμμα...

Εκείνο που με καθηλώνει και μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, είναι η στάση της κοινωνίας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως; Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών; Ο,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, υπαγορεύεται από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης ευμάρειας και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν. Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. «Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του, βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του,...

Και η επανάληψη θέλει το χρόνο της. Έτσι αποκτάει, μια ηδονή, απαλλαγμένη από φορτία, καθαρή από μικροψυχία, φρέσκα μέσα σε ένα χρόνο που μπορεί να είναι ξένος αλλά πάντα φιλόξενος. Τις γλυκές επαναλήψεις τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα… Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή. Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σε τι Θεό πιστεύω. Το μόνο σταθερό σημείο είναι μονάχα το παρόν, και ακόμα πιο σταθερή η προσπάθεια να το περιγράψω, χωρίς σκοπιμότητες, με λάθη, αλλά χωρίς σκοπιμότητες. «Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα...

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που νοιώθω την απόλυτη συμφιλίωση με το χρόνο. Όπως στα χρόνια της εφηβείας, που θέλαμε να τρέξει για να μας δώσει τη χαρά της ενηλικίωσης, το ίδιο και σήμερα. Σαν έφηβος. Άνοιξη    συννεφιασμένη. Άνοιξη όμως. Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστ έρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της.  Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτω κάτι, δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου . Κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου, σκορπά ενθουσιασμό. Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και τη ζωή μάθαμε να τη μετράμε με στιγμές, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες. Από σήμερα αρχίζει το μέτρημα και οι μνήμες κάνο...