Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Το μόνο που άλλαξε, είναι τα κουρασμένα πόδια

Ανοίγοντας το πρωί το F.B, ένα κείμενο με ημερομηνία σημερινή, πριν ένα χρόνο, ήρθε να μου θυμίσει τι έγραφα πέρυσι τέτοια μέρα. “δείτε τις αναμνήσεις σας”, έγραφε πάνω - πάνω. Μακάρι να ήταν αναμνήσεις, είναι το σήμερα όμως, το ίδιο σκληρό και αμείλικτο. Το μόνο που άλλαξε είναι τα κουρασμένα πόδια ένα χρόνο ακόμα πιο κουρασμένα. Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτά που με χαλάνε, ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία είναι να βρίσκεσαι απέναντι από τη διασταύρωση, να μην είσαι Ηρακλής και να μη βρεθούν μπροστά σου οι κυρίες του μύθου του Προδίκου για να σου δώσουν οδηγίες κατεύθυνσης.
Ο δρόμος που με φοβίζει, είναι τελικά ο δρόμος των διλημμάτων μου. Και ξέρετε… εμείς του 60’ οι εκδρομείς, στην κάθε επομένη λέξη κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη.
Η Ιστορία είναι κατηγορηματική, από το άσπρο στο μαύρο υπάρχει δρόμος και τα δόγματα που μας νανούριζαν δεν τα έχουμε πια στο μαξιλάρι μας. Έγιναν στάχτη.


Αυτός ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας, πρέπει να τον διανύσουμε με καινούργια πατήματα. Και να τον τρέξουμε με κουρασμένα πόδια. Να τον τρέξουμε και ας μην είμαστε παιδιά.
Εδώ λοιπόν έρχονται τα διλήμματα. Ποια πορεία να τραβήξω αυτήν της ευκολίας ή της συμμετοχής;
Ακουστέ: Δεν νοιώθω πίκρα παρά την πίκρα. Δεν νοιώθω μόνος παρά τη μοναξιά.
Δεν σκέφτομαι αυτά που άφησα πίσω μου. Τα «πάντα είναι χαραγμένα στην ψυχή του κόσμου και θα παραμείνουν εκεί για πάντα»
«Τους θησαυρούς τους φέρνει στην επιφάνεια το ορμητικού νερό, το ίδιο πάλι τους θάβει» . Αλλά έστω και έτσι θαμμένα, την έχουν εν δυνάμει την ισχύ τους και εγώ ανά πάσα στιγμή αν ετοιμαστώ μπορώ εν τέλει να την ανασύρω. Να ελκύσω προς τα μένα ό,τι μου ανήκει. Το αληθινό.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί δυσκολεύομαι να βρω λέξεις που να με προτρέψουν να προχωρήσω. Να βρω λέξεις βέβαιες και ξεκάθαρες που να σβήσουν κάθε ίχνος διλημμάτων..
Όλα αυτά που σήμερα είναι έτσι, θα μπορούσε να είναι αλλιώς, επιλογές, δόξα τω θεώ.
Θα ονειρευτούμε απόψε ή θα φοβηθούμε το όνειρο, επιλέγοντας τελικά να βυθιστούμε στο λήθαργο;
Θα ονειρευτούμε, για να μείνουμε ζωντανοί σαν το ποτάμι; Και όπως το ήρεμο ποτάμι όταν το περιορίσεις γίνεται πλημμύρα έτσι και μείς, που επιλέξαμε το όνειρο.


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Το περιβάλλον θα υπάρχει και μετά από εμάς

Μπορεί η φύση να αντιστέκεται και να λειτουργεί με μια αξιοθαύμαστη αμυντική λειτουργία. Την εξαφάνισε την σαπουνάδα το ρεύμα από την θάλασσα σήμερα και αύριο θα την εξαφανίσει. Μέχρι πότε όμως θα μας συγχωρεί και θα μας αγκαλιάζει. Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσα στεριά και η στεριά θάλασσα. Τα δάση πεδιάδες οι ποταμοί ξεροπόταμοι, οι δρόμοι ακίνητα αυτοκίνητα, για να αποφασίσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να καταβροχθίσει; Τι πρέπει να γίνει, να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου πιασμένοι χέρι, χέρι και να πηδήξουμε στο γκρεμό τραγουδώντας «στην στεριά δε ζει το ψαρί ούτε ανθός στην αμμουδιά» για να επιβεβαιώσουμε με τον αφανισμό μας και το τέλος του δράκου που μας καταβροχθίζει;
Πριν πέσουμε στο γκρεμό, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στην ευκολία… στην ευκολία, στάχτη στα ήδη θολωμένα μάτια μας.

Ημέρα του περιβάλλοντος την Κυριακή. «Και ξαφνικά», γράφει ο Σωκράτης Τσιχλιάς «το περιβάλλον έγινε της μόδας. Δεν υπάρχει εταιρεία που να μην προσθέτει μια πράσινη πινελιά στις διαφημίσεις της, ακόμη κι αν η ίδια εταιρεία μολύνει το περιβάλλον. Δεν υπάρχει μεγάλος επιχειρηματικός όμιλος, ο οποίος παίρνει στοιχειωδώς υπ' όψιν του το μάρκετινγκ και τους επικοινωνιολόγους, που να μην έχει συμπεριλάβει στα στελέχη του, έναν επιστήμονα περιβαλλοντολόγο, ο οποίος βεβαίως συνιστά θερμώς συμμετοχές σε δράσεις πράσινου προφίλ...
 



...Η πρώτη μεγάλη παρεξήγηση, την οποία δεν αποφεύγουμε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, είναι ότι περιγράφουμε το πρόβλημα ωσάν το φυσικό περιβάλλον να έχει νοσήσει από κάποια επάρατη νόσο και μας έχει ανάγκη. Πρόκειται για θεμελιακή παρεξήγηση: Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς, δηλαδή και μετά το ανθρώπινο είδος. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε σε αυτό το περιβάλλον. Αρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον· για την επιβίωσή μας το κάνουμε. Για την επιβίωσή μας πρέπει να σταματήσουν να καίγονται τα δάση, όχι για τα καημένα τα δέντρα και τα ελαφάκια ...
Η δεύτερη μεγάλη παρεξήγηση αφορά ένα υπερεκτιμημένο κλίμα εθελοντισμού του τύπου «εάν όλοι κάνουμε κάτι, θα λυθούν τα προβλήματα». Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μπορεί να κάνει κυρίως ένας πολίτης, είναι να περιορίσει τις σπατάλες ενέργειας. Να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος της αφθονίας και της καταλήστευσης των φυσικών πόρων τελείωσε. Τέτοιες συμβουλές εξοικονόμησης ακούγονται και γράφονται παντού. Σε λίγο θα τις απαγγέλλουμε ... Πέραν αυτού, όμως, ένας πολίτης μόνος δεν μπορεί να λύσει τα μεγάλα θέματα της μόλυνσης της ατμόσφαιρας ή τη ρύπανση των υδάτινων πόρων και των θαλασσών. Το μεγάλο θέμα του πλανήτη είναι εάν οι οικονομίες θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται καταχρώμενες την κοινή περιουσία των φυσικών πόρων ή θα ακολουθήσουν ένα νέο μοντέλο”.



Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Θα μείνω εντός

Θα μείνω εντός, όχι στην κιβωτό, από εκεί έτσι και αλλιώς δεν το κουνάω, στο θέμα . Θα μείνω εντός για όσο χρειαστεί, αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Περί άλλων τυρβάζουν. Θα διατηρήσουμε ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρουμε να κτυπήσουμε κάποια κρυμμένη φλέβα ευαισθησίας.
 


Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν, άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της ίδιας της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες. Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα. Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν. Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα στενά του συμφέροντα.
Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ενώσουν, τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως, μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί ο πόνος, η δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να συναντηθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Καμιά περίπτωση να βαρεθώ

Δεν χρειάζεται να φέρω παραδείγματα, μια θλίψη, η επικαιρότητα. Για μας της “αριστεράς και της προόδου”, περισσότερη θλίψη. Κάθε μέρα όλο και κάτι καινούργιο μας ξημερώνει, ακόμα και η “Αυγή” με το σημερινό της πρωτοσέλιδο, δεν μπορεί να κρύψει τη δυσφορία της, “οφσάιντ με τις off shore”. Ο Θανάσης Καρτερός κλείνοντας το σημερινό του άρθρο στην ίδια εφημερίδα αναρωτιέται “...αν θες πλούσιο εισόδημα για να εκπροσωπείς τους φτωχούς, υπάρχουν άλλα κόμματα να πας. Εκτός πια αν το πήραμε απόφαση να γίνουμε κι εμείς... άλλο κόμμα. Να μας το πουν να το ξέρουμε όμως...”
Φυσικά και με τέτοια νέα δεν έχω τίποτα να πω. Θα συνεχίσω, για δρόμους που βρίσκουμε όλοι εμείς οι ανασφαλείς, για να αντέξουμε  τον όγκο της ανασφάλειας των ασφαλισμένων.
 
Η επικαιρότητα, μια σκέτη υποκρισία. Στην κιβωτό και πάλι, στο καταφύγιο μου. «Έχω μια κιβωτό που μοιάζει με εκατό», για γυναίκα πρόκειται, από την τρέλα ως την απόλυτη πειθαρχεία, καμιά περίπτωση να βαρεθώ, δεν φτάνει ο χρόνος να την εξερευνήσω.
«πρώτη φορά έβλεπα ολόγυμνη γυναίκα κι ήταν σαν να βρέθηκα επιτέλους σ’ εκείνη τη ξένη χώρα που πάντα ονειρευόμουνα να πάω. Ήθελα να τη δω όλη, να τη χαρώ όλη, να την περπατήσω απ’ τη μία άκρη της ως την άλλη. Ήταν γεμάτη λίμνες, σπηλιές, δάση, χαράδρες και πάρκα. Σερνόμουν πάνω της και την εξερευνούσα πόντο πόντο… Είχα την αίσθηση που ήμουν ο πρώτος, όπως με τον ήλιο, που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καρφωμένα τα μάτια τους πάνω του κι εσύ χαίρεσαι την ανατολή και τη δύση του σα να είσαι ο ένας και μοναδικός. Έμοιαζε με η γη το σώμα της ….Γη - γυναίκα είπα μέσα μου. Απόρησα που δεν τα γράφανε και τα δύο με το ίδιο γράμμα αφού είναι το ίδιο πράγμα. Τη στιγμή εκείνη πείρα την απόφαση, ότι εγώ ο Γκας, από δω και πέρα θα τα γράφω και τα δυο με ήτα. Όχι καλύτερα με ύψιλον, που όπως έλεγε μια δασκάλα μου, μοιάζει με κούπα και μπορείς να πιεις ό,τι έχει μέσα της… «Γκας ο γκάνγκστερ» του απίθανου Αντώνη Σουρούνη.
Θα μου πείτε γιατί ξανακύλησα στα ίδια, από την οργή μου για αυτό κλείστηκα στη κιβωτό μου, γιατί βαριέμαι,να πολεμάω τη Δεξιά, τη δεξιά που δεν περιορίζεται σε κόμματα αλλά έχει αλώσει όλα τα κόμματα. Βαριέμαι τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ψέματα τις ίδιες συμπεριφορές, τη μιζέρια, την έλλειψη φαντασίας, τη διαπλοκή της διαπλοκής, το έχω δει χίλιες φορές το έργο. Στη κιβωτό είμαι χρήσιμος νοιώθω δημιουργικός, ξεπερνάω τη σκέψη μου και πολλές φορές τον εαυτό μου. Απολαμβάνω την ειρήνη και ας βρίσκομαι σε πόλεμο. Ιούνιος και πάλι στη γέννηση του, ο μήνας μου, έτοιμος να μας γεμίσει φως. Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή.


Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Τίποτα δεν είναι για να μείνει

Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα με άγχος όμως και αυτό είναι το τραγικό. Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει στη ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου, ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι σου.


Στο κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας. Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε απ’ τον αληθινό μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής.
Πότε είχαμε καλοκαίρι; Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει άνοιξη.
Η κατάφαση, για την γοητεία που ασκεί η αμφιβολία , τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ένα μεγάλο ερωτηματικό.
«Είναι γοητευτική στιγμή της αμφιβολίας;» Καμία αμφιβολία! Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει - και αυτό είναι η δυστυχία - λίγους παράταιρους, εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία, ελεύθερους από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς.
Είναι γοητευτική η στιγμή της αμφιβολίας. Το αντιλαμβάνονται όσοι αρνήθηκαν τον ύπνο της ασφαλούς ζωής. Μόνο, που είναι λίγοι για να αντέξουν στις πλάτες τους, τον όγκο της ανασφάλειας των ασφαλισμένων.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...