Στις
ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι
μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να
θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα.
Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει.
Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα
με άγχος όμως και αυτό είναι το τραγικό.
Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία,
χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει,
τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει
στη ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν
ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου,
ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι
σου.
Στο
κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που
νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ,
ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας
καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας.
Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς
επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε
απ’ τον αληθινό μας εαυτό , τις βαθύτερες
σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και
αρχές της πραγματικής ζωής.
Πότε
είχαμε καλοκαίρι; Κοιμάσαι χειμώνα και
όταν ξυπνάς έχει φτάσει άνοιξη.
Η
κατάφαση, για
την γοητεία που ασκεί η αμφιβολία , τις
περισσότερες φορές καταλήγει σε ένα
μεγάλο ερωτηματικό.
«Είναι
γοητευτική στιγμή της αμφιβολίας;»
Καμία αμφιβολία! Μόνο που αυτή η γοητεία,
ελκύει - και αυτό είναι η δυστυχία -
λίγους παράταιρους, εξοβελισμένους,
από την κυκλική πορεία, ελεύθερους από
τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και
ασφαλείς.
Είναι
γοητευτική η στιγμή της αμφιβολίας. Το
αντιλαμβάνονται όσοι αρνήθηκαν τον
ύπνο της ασφαλούς ζωής. Μόνο, που είναι
λίγοι για να αντέξουν στις πλάτες τους,
τον όγκο της ανασφάλειας των ασφαλισμένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου