Τελευταία σελίδα αριστερά

Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του Λαού. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές. Δεν αξίζει η αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές. Για να λειτουργήσει και να πάει μπροστά ένας τόπος, χρειάζεται ενότητα, συλλογική προσπάθεια, ανθρώπους που έχουν δείξει με την πορεία, και την προσφορά τους, την αγάπη τους για τον τόπο. Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη σήμερα καμία επιβεβαίωση, γιατί την έχουν κατακτήσει. Τα φαινόμενα της μεταγραφικής προεκλογικής περιόδου, δείχνουν ότι το μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού, που θα ζητήσει την ψήφο μας, δεν διακατέχεται από αισθήματα αλτρουισμού, απεναντίας, όλοι αυτοί που διαπραγματεύονται, δεν έχουν κανένα σκοπό να προσφέρουν στην κοινωνία. Μι...

Στον ουρανό, γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτή την ώρα της ημέρας, που άρχισε φανερά να μεγαλώνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα. Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας. Στο μεταίχμιο μεταξύ άνοιξης και χειμώνα , σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελά , ανασύρω από το συρτάρι της μνήμης μου , όλες εκείνες τις πράξεις , που μου δίνουν το δικαίωμα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Η εφηβεία μου ξεσηκώνεται και αρχίζει τις διαδηλώσεις. Το μεγάλο πανό, μου θυμίζει εκείνα που ήθελα να υπηρετήσω. Ποια είναι όμως η ποιότητα της ζωής; Συντρίφτηκε στην καθημερινότητα. Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια, πλημμύρισε, χρυσάφι ο ουρανός, Οι βαριές μάζες από τα απομεινάρια του χειμώνα , παραγκωνίστηκαν. Θα αφήσω ελεύθερη την πλημμύρα των αισθημάτων, μήπως και γλιτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής. Θα κλε...

Μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω… Και τι να πω; Πόσες φορές πια, να τα πω και να τα γράψω. Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με αλλά ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν Δεν έχουν όνειρα δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, ν α σκεπάσουν τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκειά τους.“Τίποτα δεν μου προκαλεί τόση αηδία όση οι λέξεις της κοινωνικής ηθικής, από μόνη της η λέξη πρέπει είναι για μένα δυσάρεστη, οι όροι όπως “καθήκον του πολίτη”, “αλληλεγγύη” “ανθρωπιστικός” και άλλοι της ίδιας εμβέλειας με αηδιάζουν σαν ήταν βρωμιές που μου πέταξαν πάνω μου, από κάποιο παράθυρο. Νοιώθω προσβεβλημένος στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν, ότι μπορεί να αναγνωρίζω πως έχουν όχι κάποια αξία, αλλά κάποιο νόημα”. Δεν θα αν...

Το τέλος, δεν είναι μια κι έξω, προηγούνται τα βασανιστήρια. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, ο χρόνος κάνει πείσματα και έχει στυλώσει τα πόδια, θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης. Ο φόβος, ο θυμός, η πίκρα, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις,μη σας τρομάζουν, προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρ έπει να ακολουθήσουμε. Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία, εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας, με οδηγό τους ποιητές, που δεν φλυαρούν, που τσιγκουνεύονται τις πολλές λέξεις, που βάζουν σημάδια λίγες λέξεις που οδηγούν κατευθείαν στη καρδιά. Οδηγός για σήμερα μια Κυρία, που μας συνόδευε τις μεταμεσονύκτιες ώρες, εμείς και αυτή σε απευθείας σύνδεση. Δρόμος χωρίς παρεκτροπές απ’ ευθείας στο κέντρο, της ψυχής... « Χορός με την σκιά μας, με την τρέλα μας, με τον θυμό μας. Η αγάπη χάνετ...