Ας προσπαθήσουμε πάλι

Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές, να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες.
Είναι μέρες λογαριασμών, περνάει ο χρόνος και κλείνουμε ταμείο. Μας πιάνουν και οι ευαισθησίες, για τους φτωχούς, τους άστεγους, τους απανταχού κατατρεγμένους. Η τηλεόραση στο κλίμα των ημερών, στο διάλειμμα του βομβαρδισμού της κατανάλωσης και της λωρίδας της Γαζας, σκελετωμένα παιδιά από τον τρίτο κόσμο, να μας εκλιπαρούν από το περίσσευμά μας, λίγα ψιχία για να ζήσουν. Ο φαρισαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο.
Όπως μας πληροφορεί η Unicef, 11.000.000 παιδιά πεθαίνουν το χρόνο από πείνα στον πλανήτη! 916.667 παιδιά πεθαίνουν το μήνα! 30.137 παιδιά την ημέρα! 1.256 παιδιά την ώρα! 21 παιδιά το λεπτό! Δηλαδή ένα παιδάκι κάθε τρία δευτερόλεπτα. Και αναρωτιέται. Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, σίγουρα όμως υπάρχει καπιταλισμός (Θεού θέλοντος)… Διότι, αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα του καπιταλισμού, ποιανού είναι; Ή μήπως έχει και επ’ αυτού ισχύ το επιχείρημα των νεοφιλελεύθερων (των ευαγγελικών κι άλλων παιδιών ανώτερων θεών) ότι για την φτώχεια τους υπεύθυνοι είναι οι φτωχοί;
Οι αριθμοί της καταστροφής όλο και μεγαλώνουν. Η αλήθεια είναι ότι αφού πεθάνουν όλοι αυτοί, που ο πολιτισμένος κόσμος τους έχει για σκουπίδια, θα έρθει και η σειρά του, ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να σταματήσει θα φάει και τις σάρκες του.
Ας αναπαυθούμε για την ώρα στη μαλακοσιά του καναπέ, το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου, τα ρούχα τα επώνυμα και τα αγαθά που θα αγοράσουμε αλλά που δεν θα καταναλώσουμε, στη στροφή μας περιμένουν τα κοράκια.
……………………………………………………………………………..
Ένας χρόνος παραπάνω. Τώρα να κρατάω σημειώσεις, Τώρα που ο χρόνος σιγά - σιγά αρχίζει να με βαραίνει. Παλιότερα δεν σημείωνα σχεδόν τίποτα, τα πάντα βασίζονταν στην μνήμη. Κακώς, κομμάτια μεγάλα της ζωής μου είχαν σβηστεί.
Για να ξαναβρεθώ στην ατμόσφαιρα έπρεπε πλέον να μου έρθει μια ξύλινη μυρωδιά, ένα τραγούδι που το έβαζα επί δέκα στο τζου - μποξ. Εκεί γύρω στα σαράντα, άρχισα πλέον να εκτιμάω πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα στα χρόνια της επανάστασης.
Ξαναδιάβασα Παπαδιαμάντη, Βρήκα ενδιαφέρον στα αρχαία κείμενα. Ήταν σαν να διαβάζω Πλάτωνα για πρώτη φορά. Άρχισα να εκτιμάω τα αγυάλιστα μπακίρια.
Και τώρα εκεί ρίχνω το βάρος μου.
Στην εποχή της ωριμότητας έχω πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να εκτιμήσω. Να γευτώ λεπτές γεύσεις, να μυρίσω μυρωδιές και να διακρίνω το είδος του ξύλου που τις παράγει.
Τώρα οι αισθήσεις του βρίσκονται στην καλύτερη φυσική κατάσταση, γυμνασμένες μέσα στο χρόνο μου δείχνουν την πραγματική διάσταση.
Τώρα μπορώ να διαβάσω, να καταλάβω, να ερωτευθώ και να κάνω έρωτα. Τώρα μπορώ να δώσω ότι μάζεψα τα χρόνια που πέρασαν.
Κι ας μην κρατούσα σημειώσεις.