Το Τρις Εξαμαρτείν Σέρβου Ανδρός Σοφού

Γιατί να το κρύψουμε, για όλους εμάς τους παλιούς Αεκτζίδες η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγιεβιτς αποτελούσε διακαεί πόθο.
Μπορεί το ποδόσφαιρο να έγινε επαγγελματικό και οι ομάδες ανώνυμες εταιρίες, το κίτρινο αίμα όμως, κόκκινο νερό δεν γίνεται. Θυμάμαι τον Μπάγιεβιτς παίκτη πρωταθλητή και πρώτο σκόρερ με την ομάδα του και εν συνεχεία προπονητή να οδηγεί την ΑΕΚ σε τίτλους. Το 1988 πρώτη χρονιά προπονητής και η ΑΕΚ πρωταθλήτρια ύστερα από 10 χρόνια. Το 1992 – 1994 τρία πρωταθλήματα στη σειρά και η Ένωση να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έκτοτε και αυτό είναι παραδεκτό και από τους αντιπάλους, καμία ομάδα δεν κατάφερε να παίξει τόσο ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Το 1996 η ΑΕΚ ακυβέρνητη πολιτεία οδηγεί το Μπάγιεβιτς σε παραίτηση και σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό, δυστυχώς έμαθε και τον Ολυμπιακό να παίζει μπάλα και να κατακτά πρωταθλήματα. Την περίοδο 2002 – 2003 επιστρέφει στην ΑΕΚ, κάποιοι δεν τον συγχώρησαν ποτέ, τον λοιδόρησαν και τον αναγκάσαν σε νέα παραίτηση. Σήμερα που η ΑΕΚ παραπαίει επιστρέφει για να δώσει και πάλι ελπίδες σε όλους εμάς τους απογοητευμένους φίλους της.
Μπορεί το ποδόσφαιρο να έγινε επαγγελματικό μπορεί οι φανέλες να γέμισαν με φίρμες χορηγών, η αγάπη όμως γι’ αυτούς που ίδρωσαν και μάτωσαν θα παραμένει για να θυμίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ξεχωριστό άθλημα. Από όσες ομάδες και να περάσει ο Μπάγιεβιτς ως προπονητής, πάντα θα τον σημαδεύει ο δικέφαλος, πάντα θα επιστρέφει στην οικογένεια του. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους ποδοσφαιριστές που ταύτισαν την καριέρα τους με την ομάδα. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Νεστωρίδη, τον Παπαιωάννου, τον Μαύρο τον Μανωλά τον Νικολαίδη, τον Αρδίζογλου. Γι’ αυτόν τον τελευταίο, βρήκα και δημοσιεύω παρακάτω ένα από τα ελάχιστα ποιήματα που έχουν γραφτεί για την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου από τον Γιώργο Μαρκόπουλο.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ
Από το ότι, ορμώμενος,
τα χρόνια περνούν γρήγορα
και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο
και από το ότι
ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης
εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης
στην πενιχρή αθανασία του
τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη
της ποδόσφαιρας
Ηλία υιόν του Υφαντή
-του Ολυμπιακού Πειραιώς-
τονίζοντας τα κάλλη του
και την ευμορφία του
παράλληλα με τον μακαρισμό
ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς
που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του
πάνω σε τέτοια αγόρια
θα υμνήσω και εγώ
με τη φτωχή την πένα μου
τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής
Χρήστο Αρδίζογλου.
Θα υμνήσω
Γιατί το παιδί αυτό
από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού
προερχόμενο.
Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.
Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
που παρά την υπεροψία της νεότητάς του
εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή
για τους αποχωρήσαντες βετεράνους
που δεν επέτυχαν πολύτιμο γκολ
σε κρίσιμη στιγμή
απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο
μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
που τώρα βρίσκονται στο χώμα.
Θα υμνήσω.
Γιατί το παιδί αυτό
κατεβαίνοντας –όπως προείπα-
από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο
που πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση
της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
το όνομα της μικρής πατρίδας μας
ενώ συνάμα εχάριζε
λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή
μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας
παρά το ότι ετούτο
εστοίχιζε εις τον ίδιο αρκετά
τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι
αγρίμι τρομαγμένο
που έβλεπε το κορμί του
ακρωτήρι, ερημικό ακρωτήρι.
Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας
στα αλογίσια πόδια
του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.
Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει
θα φύγει από τα γήπεδα
θα σταδιοδρομήσει
ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας
από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια – αστέρια
στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήρθε στην Αταλάντη
προς αναζήτηση εργασίας
όπου εγεννήθηκα και εγώ».
Τιμή και δόξα
στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά
τελεσίδικα πια
όπως ο τρελοί
τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας
και θα φύγει.