Η Κέρκυρα της Ηλέκτρας

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου.
Νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές 21/11- 1/2 μεταξύ των ηθοποιών και η δική μας Ηλέκτρα Νικολούζου.
Ο εφιάλτης της ευτυχίας της Γιουστίνε ντελ Κότρε (Πανελλήνια Πρώτη) 29/4 - 31/5 και σ’ αυτήν την παράσταση ανάμεσα στο καστ των ηθοποιών και η Ηλέκτρα Νικολούζου.
Γνωρίζω τις προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια η Κερκυραία καλλιτέχνης, η επιτυχία δεν ήρθε από τον ουρανό, πολύ δουλειά πείσμα και αγάπη.
Η αναφορά γίνεται για να προσθέσω σε ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο «η άλλη Κέρκυρα» ακόμα ένα θετικό παράδειγμα και να ξεφύγω από την μιζέρια και τη γκρίνια που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο. Γίνεται επίσης γιατί δεν μπορεί να λείπει η Ηλέκτρα από την άλλη Κέρκυρα.
«Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, η Κέρκυρα της μουσικής». «Όλα σου είναι παραδείσια….. Κέρκυρα με την περίσσια πρασινάδα και ομορφιά». Και επειδή έπαψε η Παλιοκαστρίτσα, να έχει τα πιο όμορφα κορίτσια, η μάλλον να έχει κορίτσια και η Μπενίτσα να είναι ψαροχώρι, ας αφήσουμε τους νιοραντισμούς, στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες.
Εντάξει δεν έχουμε καμία σχέση με τα τσιτάτα που παπαγαλίζουμε, ούτε και με τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Στο ανάποδο, παρουσιάζεται μια ζοφερή κατάσταση. Βόθρος η πολιτική, διαπλοκή παντού. Συνεχόμενη τουριστική κρίση, καταστροφή του περιβάλλοντος εγκατάλειψη των μνημείων, έλλειψη υποδομών άναρχη δόμηση, βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, βουνά τα σκουπίδια, ανεργία φτώχια και κακομοιριά.
Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Όταν μου ήρθε στη σκέψη αυτή η θετική πλευρά, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, που λαμβάνουν χώρα στα στενά πλαίσια της εξουσίας και απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί».
Γι’ αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που δεν αποτελεί μόνο μέρος του εκλογικού σώματος. Που δεν περιορίζεται η ευθύνη της από την εκάστοτε επιλογή της. Μιλάω για την Κέρκυρα που εργάζεται και δημιουργεί, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει.
Μιλάω για την Κέρκυρα της ελπίδας. Για την Κέρκυρα της Ηλέκτρας