«Ο χορός των ρόδων»

Βιάστηκα, να δημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο της σειράς «το ακρωτήρι του φόβου». Και λέω βιάστηκα, γιατί η αφορμή που μου δόθηκε τότε, δεν έχει σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Κίνητρο και επαναφορά στο προσκήνιο, εκείνης της περιβόητης παρέας, «Οι εντιμότατοι φίλοι μου», που ενώ εξαφανίζεται, με κάτι τέτοια δίνει το παρόν στο προσκλητήριο για καινούργιες περιπέτειες. Από λάθος μια αναγνώστρια της στήλης αντέστρεψε τον τίτλο του κειμένου της περασμένης εβδομάδας «οι Νέοι Γέροι» και γράφει:
«Οι γέροι νέοι είναι αδύναμοι, ανασφαλείς κι ανάξιοι να στηριχτούν στις δικές τους και μόνον δυνάμεις. Οι νέοι νέοι είτε αδιαφορούν για τα πολιτικά δρώμενα για να μην λερωθούν, είτε παλεύουν με χαμόγελο και πίστη για τα όνειρά τους και την καθημερινότητά τους. Απεχθάνονται τα ράσα, γιατί ξέρουν πως δεν κάνουν τον παπά, κι από το μετερίζι του ο καθένας κάνει προσπάθειες να διατηρήσει την λογική και την ουσία του κάθε πράγματος. Κι υπάρχουν και νέοι, σαν εσάς, που ποτέ δεν γερνούν!» Το τελευταίο με αναγκάζει να δραστηριοποιήσω την παρέα της πλάκας γιατί είναι σοβαρά τα πράγματα. Φαντασθείτε, αυτούς τους τύπους στα «Βραγανιώτικα» στους «Βελονάδες», στους «Αλλειματάδες» στο «Κολοκύθι», να χαράζουν δρόμους ρίχνοντας εκκλησιές, προκαλώντας τη μήνη των κατοίκων. Μπορούν να συμβούν απίθανα πράγματα αυτή την περίοδο και όπως πάμε, μπορούν να ξανασυμβούν και στο μέλλον. Aς ξεκινήσουμε σοβαρά γιατί είναι νωρίς ακόμα και στην πορεία… Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
«Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Το διαπιστώνεται φαντάζομαι αυτές τις μέρες. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία των εκλογων.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία τους επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
………………………………………………………………………………………
Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…