Κάθε χρόνο Ιουλιανά. Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου

Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε», προσπαθώ να πω με μικρά κείμενα – φαναράκια, με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή, έτσι ή αλλιώς η απουσία και το ανέφικτο είναι η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας. Το μόνο που οφείλουμε εμείς να κάνουμε, είναι να αντέξουμε. Η έλλειψη άλλωστε, και άρα το τραύμα, είναι πάντοτε από την πλευρά της ζωής.

Αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου. Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. “Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…Ε! Λοιπόν. Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…”
Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ»
Έχω βρεθεί πολλές φορές σ’ αυτή θέση. Λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου. Έχω την εντύπωση ότι άλλος στερείται ακοής, όσα επιχειρήματα και να επιστρατεύσεις, όσο διαλεκτικός και να είσαι, στο τέλος θα μετρήσεις χαμένο χρόνο.
Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου. Κάθε χρόνο Ιουλιανά.

To πέτρινο άγαλμα “Cairn”, Nevada της Celeste Roberge. Εκτίθεται στο Μουσείο Τέχνης της Nevada.