Χριστούγεννα και να σκεφτούμε τι μας αξίζει. Και δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε. Μπορεί του χρόνου καλύτερα; Πάντα υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει, δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες, αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου.
Η μεγάλη ευχή να αποκαταστήσουμε ότι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, υποχρέωση και καθήκον για όλους εμάς τους πολίτες είναι με αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Αυτό πρέπει να ενσωματώσουμε στο πολιτικό μας όραμα, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε καλλίτερα χρόνια.
Και επειδή οι ευχές συνήθως δεν πραγματοποιούνται όταν περικλείουν όρους γενικούς, ας περιοριστούμε στον εαυτό μας. Ίσως αυτό και μόνο αρκεί. Στην πορεία για την αναζήτηση της αλήθειας θα νοιώσουμε καλλίτεροι και περισσότερο χρήσιμοι.
Tα Χριστούγεννα διασώζονται στη λογοτεχνία ως λαμπρή φαντασμαγορία, ως γιορτή μαγείας και θάμβους, ψυχικής αιθρίας και ασυννέφιαστης ευδοκίας. H κλασική χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη συντήρηση του μύθου της μεγάλης γιορτής και στη διαιώνιση του μαγικού σκηνικού της «άγιας νύχτας». Η μαγεία όμως πώς να αναδειχθεί όταν στους πρωταγωνιστές της γιορτής, που είναι μικρά παιδιά αδυνατείς να τους διαβάσεις παραμύθια…
Για του χρόνου δυο πράγματα απλά: υγεία και αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου