Ο Μαγιακόφσκι, ο Ελύτης, η Κική Δημουλά, ο Πεσσόα, ο Γιώργος Κάρτερ, ο Βασίλης Αλεξάκη, Ευγένιος Αρανίτσης, ο Αντώνης Σουρούνης, η Ελένη Γκίκα, ο Νίκος Δήμου, ο Παντελής Μπουκάλας, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Στάθης, η Στέλλα Βλαχογιάννη, περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έχουν τρέξει για βοήθεια, για να πουν αυτά που σκέφτομαι, με δικά τους λόγια.
Αυτό είναι η μαγεία της γραφής να συναντάς την σκέψη σου την απεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Η Κική Δημουλά σήμερα, για τους αιώνες που μου χάρισε βάζοντας τις παρακάτω λέξεις στη σειρά…
Αυτοσυντήρηση
Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία
από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να' ναι ξένο αυτό το φόντο,
να' ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιάν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.
Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ΄ αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον καλύκά της.
Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
και της ποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου