Το έγραψε η Βασιλική πριν ένα χρόνο, ίδια εποχή, με τίτλο τις δυο πρώτες λέξεις. Αυτές τις μέρες των παθών της κοινωνίας, που δυστυχώς δεν κρατάνε μια εβδομάδα όπως του Χριστού, με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε. Ας είναι, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας, όμως ότι και να γίνει θα το κρατήσουμε, εκεί το «α» το στερητικά δεν έχει θέση. «Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικείας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν. Ας είναι. Η άνοιξη είναι δίπλα σε κάτι γλαστράκια μου μικρά, με φυτά όμως αγνώστου ονομασίας. Παραμονεύει να τα ξεγελάσει κι ας τους φωνάζω εγώ κάθε πρωί συμβουλές του τύπου «Δεν μιλάμε ποτέ σε ξένους…» Με κοιτάνε λίγο παράξενα, εγώ ξέρω τι σκέφτονται και τότε είναι που κτυπάω τα χέρια μου στους τοίχους προσπαθώντας να βγάλω την μπλούζα του αναστεναγμού. Πρέπει μάλλον πια να την πλύνω. Τόσα χρόνια κουράστηκε πάνω μου. Κουράστηκα κι εγώ μέσα της. Ας είναι. Μην νομίσεις ότι θα αλλάξει κάτι, απλώς θα είναι λίγο πιο μυρωδάτη. Ίσως έτσι ακολουθήσω τις μυρωδιές μου και με βρω. Πάλι και πάλι αγγελίες έβαλα αλλά απάντηση καμιά δεν πήρα. Δεν με είδε κανείς. Πουθενά. Άστεγη. Άπρακτη. Άβουλη. Αβάσταχτη.
Αβέβαιη. Πάρε το στερητικό α που τόσα χρόνια έχω στο χέρι μου και βάλτο σε όποια λέξη γουστάρεις. Μέσα θα είσαι. Κι εγώ όμως μέσα θα είμαι. Πήρε το σχήμα του χεριού μου, πήρε το σχήμα του μυαλού μου. Δεν όρισα την ζωή. Ορίστηκα όμως. Ας είναι. Τίποτα δεν θέλω άλλο πια. Βλέπεις, έχω τα πάντα. Λίγα τετραγωνικά ζωής, ένα φυτό που με ακούει, μια μπλούζα για να με ντύνω από τα μάτια του κόσμου και ένα α που το κρύβω σε ό,τι με πονά. Ας είναι…». Αυτά τα λίγα είναι πολλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου