Σήμερα του «Αγίου Πνεύματος», όχι αυτού της αδιαιρέτου τριάδος, αυτό ακόμα δεν κατάφερε να ξεχωρίσει από το σύμπλεγμα και όπως είναι εξαρτημένο περισσότερο σκοτίζει αντί να φωτίζει. Αυτό των ελεύθερων ανθρώπων, που ήρθαν στη ζωή για ζημιές. Δικές τους ζημιές. Να σπάσουνε τα πρότυπα, να καταργήσουνε τα στοπ. Να δημιουργήσουνε όπως λέει η φίλη μου «ένα παγκόσμιο τροχαίο που θα σημάνει και το τέλος αυτής της ζωής, αυτού του κόσμου που μας στέρησε τον εαυτό μας από το πρώτο εκείνο κλάμα στο μαιευτήριο»
Τότε ήταν Απρίλης, που μια χούφτα συνταγματάρχες υποχρέωσαν αυτόν τον λαό σε ακινησία, επτά χρόνια στο γύψο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν θέμα χρόνου, αυτή η κοινωνία που ανέχτηκε μια ομάδα από γραφικούς τύπους στο σβέρκο της για τόσο διάστημα, να υποκύψει αμαχητί στις ορέξεις των «κερδοσκόπων», δεν εννοώ αυτούς τους αόρατους που προσχηματικά επικαλείται η εξουσία, αλλά αυτήν καθ’ εαυτή την εξουσία,
που διάλεξε τον εύκολο δρόμο, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε, «το δρόμο της πουτάνας!»
Ζούμε μια νέα χούντα, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μια εξουσία που χρησιμοποιεί για βιτρίνα το κοινοβούλιο. Ψήφισε μέτρα αφού ήδη είχαν μπει σε εφαρμογή.
…………………………………………………………………………….
Του Αγίου πνεύματος, σήμερα που επανέρχομαι, χωρίς καμία διάθεση να πουλήσω πνεύμα. Μια προσπάθεια ακόμα, μια βόλτα, μια άσκοπη βόλτα, μια επιτόπια διαδρομή μέσα στην νύχτα, μέσα σε σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μου.
Εκεί που έλεγα να προσπεράσω μου ήρθε μια απάντηση, θα την γνωστοποιήσω, δεν θα την ακολουθήσω. Η συμπάσχουσα έχει δίκιο, ο χρόνος όμως περισσότερο…
«Ο καθένας ξέρει. Πού τον περιμένει η δύσκολη στιγμή. Είναι κάτι σαν φτερούγισμα στην καρδιά, σαν ένα σήμα κινδύνου στον εγκέφαλο που σε ειδοποιεί ότι έρχεται μεγάλη μπόρα. Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου