Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Απλήρωτες σιωπές



Και άλλο βάρος;  Όσο αντέχουν οι ώμοι μας.  Άλλωστε σ’  αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο.  «Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής,  κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους.
Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν, είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος».
Ένα απροσδιόριστο βάρος, με συνοδεύει αυτό το διάστημα, δεν είναι τα χρόνια πλέον, που κάθε άνοιξη για μένα, αποκτούν υπόσταση. Τη φρίκη των πενήντα την περάσαμε. Το μεσοδιάστημα της δεκαετίας, μας επαναφέρει στην αφετηρία, όπως τότε που είμαστε παιδιά στην εφηβεία του ’70.
«Μπορεί να ξοδευτήκαμε λάθος, αυτό όμως αφαίρεσε, η πρόσθεση έρχεται από το βάρος των άλλων και σ’ αυτά τα χρόνια οι ανησυχίες για τους δικούς μας, έγιναν εαυτός μας. Δεν είναι τα χρόνια μου, που με βαραίνουν, είναι τα χρόνια μου, που κέρδισαν παρέες, παιδιά δικά τους, γυναίκες συντρόφους και φίλους. Είναι τα χρόνια μου, που απέκτησαν απώλειες δικών μου, απώλειες, που δεν μπαίνουν στην αφαίρεση»
 

Ακόμα και αυτές τις ώρες της σιωπής που έβαλαν στην θέση τους εφιάλτες να μας ταράξουν το ύπνο , φυσικά και ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι  τις μέρες, που οι νύχτες δεν θα έχουν εμπόδια, που δεν θα τρέχουμε λαχανιασμένοι, που δεν θα ξυπνάμε κατάκοποι και κάθιδροι.
Άλλωστε, για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας; Όσο χρειάζεται η σιωπή να μας δώσει κάποιες ανάσες. Και είναι οι καιροί τέτοιοι, που θα γεννήσουν λέξεις , για την ώρα, ας την κουβέντα…
Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή , προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα ξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις  όμως επιλέξει…




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...