Έτσι παιδικά και ανορθόγραφα

Κυριακή βράδυ, τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη, πιο μελαγχολική ώρα δεν γίνεται. Νοιώθω την απειλή ότι είμαι ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτή την πόλη. Πέρασα ένα ουδέτερο σαββατοκύριακο. Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής μας, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές και πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής. Το χειρότερο... η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.

Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή μας ξεφεύγουν από τα χέρια, ελευθερώνονται μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν. Ύστερα έρχεται το μίσος. Τίποτα δεν είναι αγριότερο από μια τέτοια κατάσταση. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς δεν αγαπά την αιχμαλωσία, ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους.

Η σχέση μου μπήκε σε μια διαρκή δοκιμασία με τα όνειρά μου. Σε τίποτα τελικά δεν συμπίπτουν.

Το ερώτημα για το πόσο είναι ελεύθερος κανείς να καθορίζει τη ζωή του, αρχίζει να με βασανίζει. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο απογοητεύομαι, όσο κουράζομαι, νοιώθω την ανάγκη να ακουμπήσω στο πεπρωμένο, να αναπαυτώ στην απογοήτευση.

30 Σεπτεμβρίου Κυριακή απόγευμα.

“εσθάνομε ακόμι τιν μιροδιά τις πλαστελίνις, τον πρότον σχολικόν βιβλίον”

Αισθάνομαι και εγώ την μυρωδιά κάθε Σεπτέμβρη και την αισθάνομαι έτσι παιδικά και ανορθόγραφα όπως ο Σπύρος Αλαμάνος .