"Κακό χώριο τα λίγα σπίτια" και με το FB πιο κακό

Μια γρήγορη ματιά στον απίθανο κόσμο των κοινωνικών  δικτύων  ενισχύει αυτό που έγραφα παλαιότερα “ Κακό χωριό τα λίγα σπίτια”. Ο Κωστής Παπαγιώργης σε παλαιότερο κείμενο, αναφερόμενος στον τόπο μας, υποστηρίζει: “αν εξαιρέσει κανείς, τους πολιτικούς και κάποιους επιχειρηματίες, κανείς άλλος δεν κάνει μεγάλη «καριέρα» στην Ελλάδα. Το πιο πολύτιμο πράγμα στον άνθρωπο – η μεγάλη πνοή, η μεγάλη δημιουργικότητα, η μέγιστη ανάταση – φαίνεται πως το αποθαρρύνει ο τόπος. Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία, μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, οπότε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμα και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα το σύνολο το φρόνημά του”.
 

Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής.
«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Ευτυχώς έφυγα νωρίς από το επάγγελμα, επάγγελμα ο λόγος το λέει, εδώ στην μικρή μας πόλη, δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Από την πρώτη συνέντευξη, κατάλαβα ότι έπρεπε να αποποιηθώ της ιδιότητας.
Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται.
«Ζώντας δια μέσου των σιωπών νοσταλγούμε τους ήχους μιας άλλης ζωής. Εκεί που η συνείδηση δεν είναι ύβρις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας»