Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι

Φέτος θα γιορτάσουμε το “Πολυτεχνείο” με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Τι τιμή! Η μόνη ασφάλεια στις σχέσεις, τελικά είναι ο χρόνος. Είναι ο χρόνος, που σβήνει τα συνθήματα και ας υπάρχουν ακόμα σε κάποιους ξεχασμένους τοίχους, γραμμένα με κόκκινα γράμματα... “ Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”. Είναι ο καιρός που τ΄αλλάζει και οι Αμερικάνοι έγιναν φίλοι μας αδελφικοί. Είναι ο χρόνος, που στο διάβα του τα φέρνει τούμπα και οι αριστεροί έγιναν δεξιοί...
Τέτοια εποχή πέρυσι άλλα πράγματα με απασχολούσαν. Και σήμερα και πάντα με απασχολούν και αποτελούν το ασφαλές καταφύγιο μου όταν οι συνθήκες, που ευνοούν την αγοραφοβία μου, αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτες.


«... Ό,τι μας συμβαίνει, υποστηρίζει ο Μπόρχες στο βιβλίο του, "Η τυφλότητα" από τις "Εφτά νύχτες", είναι ένα εργαλείο: καθετί μας δίνεται για ένα σκοπό, κι αυτό ισχύει πολλώ μάλλον προκειμένου για έναν καλλιτέχνη. Ό,τι του συμβαίνει, και δεν εξαιρώ και τις ταπεινώσεις, ούτε τις ντροπές, ούτε τις κακοτυχίες, του προσφέρεται σαν πηλός, σαν πρώτη ύλη για την τέχνη του. Πρέπει να το δεχτεί. Να για ποιο λόγο μιλώ σ' ένα ποίημα για την αρχαία τροφή των ηρώων: ταπείνωση, δυστυχία, διχόνοια. Όλα αυτά μας δίνονται για να τα μεταπλάσουμε, για να μεταμορφώσουμε τις άθλιες περιστάσεις της ζωής μας σε κάτι που είναι - ή φιλοδοξεί να είναι- αιώνιο....»
Για το συναισθηματικό υπόβαθρο σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι  ο έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες, η κυρία που μας συντρόφευε τις ώρες των ονείρων, λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»
O Γιουνγκ έχει πει ότι, όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι, μεταβάλλονται και οι δύο. Γύρευε τί δικό σου έχω και κουβαλώ και τί δικό μου εσύ. Είναι ο χρόνος τελικά που μας τα κάνει κτήματα και μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι δικά μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...