Η τελευταία πολυτέλεια

Κάποτε η πολυτέλεια φοριόταν. Τώρα τη φορά η σιωπή. 

Κάποτε ήταν να έχεις. Τώρα είναι να μη χρειάζεσαι.

Οι πόλεις γυαλίζουν, τα πρόσωπα φωτίζονται, αλλά ο άνθρωπος θαμπώνει. Κυνηγάει σκιές από ειδοποιήσεις, μετράει την αξία του σε views και likes. Κι όμως, εκεί που δεν ακούγεται τίποτα, αρχίζει ξανά η ζωή.

Η νέα χλιδή δεν αγοράζεται. Είναι ο χρόνος που δεν σου κλέβουν, η στιγμή που δεν χρειάζεται κοινό. Μια σιωπή χωρίς άγχος, μια κουβέντα χωρίς σκοπό, μια ανάσα χωρίς μάρκα. Η πολυτέλεια είναι να μη σε βρίσκουν. Να σβήνεις το κινητό και να ανάβεις εσένα.

Η μοναξιά - η αληθινή, όχι η επιβεβλημένη - είναι το τελευταίο καταφύγιο. Όποιος αντέχει να μείνει μόνος, σώζει κάτι από την ανθρωπιά του. Γιατί η μοναξιά δεν είναι έλλειψη, είναι πολυτέλεια υψηλής ραπτικής, ραμμένη πάνω σου, όχι για να σε δείχνει, αλλά για να σε χωρά.

Παλιά βγαίναμε στη βροχή χωρίς να σκεφτούμε το μαλλί. Τώρα κοιτάμε τον ουρανό και ρωτάμε αν έχει Wi-Fi. Δεν βλέπουμε τη δύση, ψάχνουμε το κατάλληλο φίλτρο να τη διορθώσουμε. Κι όμως, το θαύμα βρίσκεται ακριβώς εκεί: στο φως που σβήνει χωρίς να το αποθηκεύεις.

Οι τελευταίες πολυτέλειες του ανθρώπου δεν πουλιούνται, δεν διαφημίζονται, δεν χρειάζονται κοινό. Είναι μια σιωπή που δεν μετριέται σε ντεσιμπέλ, ένα βλέμμα χωρίς λεζάντα, μια απουσία που δεν ζητά εξηγήσεις. Ένας περίπατος χωρίς GPS.

Είναι να μην έχεις τίποτα να πεις και να μη χρειάζεται. Γιατί ό,τι δεν πουλιέται, δεν διαφημίζεται. Κι ό,τι δεν διαφημίζεται, ίσως τελικά αξίζει να το κρατήσεις