οι φόβοι είναι μέροςτης ευθύνης

171 ώρες έμειναν  μου είπε  ένας φίλος  το  πρωί. Και όσο μειώνεται ο χρόνος τόσο μεγαλώνουν οι  ανησυχίες, όχι από κάποιο φόβο για το χειρότερο, Χειρότερα   απ’ αυτό που ζούμε σήμερα  δεν γίνεται. Από τον φόβο μήπως η αριστερά που θα βρεθεί  για πρώτη φορά στην εξουσία, δεν δικαιώσει τις προσδοκίες.  «Απόλυτα φυσιολογικοί οι φόβοι σου»  μου  είπε ο γιατρός μου. .. «μια ζωή περίμενες».  

Η ομοιοπαθητική θεραπεία, που επιχειρώ κατά καιρούς να εφαρμόσω, με κόντρα ηλικίες, κόντρα μελαγχολίες και υπερβολές, για να πέσω στα μαλακά, μπροστά σε τούτο τον τυφώνα, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, ξεπερνάει την υπερβολή. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει αστειάκια.
Δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας.
 

Πριν φτάσει η χώρα μας, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, είχε αναπτυχθεί ένας έντονος προβληματισμός γύρω από την απαξίωση της πολιτικής. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε μια βαθμιαία υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας, και την αδυναμία των κομμάτων να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Περνούσαν τα χρόνια μένοντας στην παρατήρηση της φθίνουσας πορείας και επιχειρηματολογώντας, γιατί οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στη πολιτική.
Οι σημερινοί πανικόβλητοι κυβερνήτες, αποτελούν κομμάτι, ενός πολιτικού προσωπικού που κυβέρνησε την χώρα για 40 χρόνια, σε μια μονότονη εναλλαγή εξουσίας, πότε στο ρόλο του καταστροφέα πότε στο ρόλο του σωτήρα Μια δικέφαλη εξουσία που οδήγησε την πατρίδα μας στην καταστροφή.
Η κρίση εκτός των δεινών που επιφέρει, επιτάχυνε και τις διαδικασίες απομάκρυνσης, σωτήρων και καταστροφέων, αυτών δηλαδή που εκμεταλλεύτηκαν την απαξίωση της πολιτικής από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και κάθισαν στο σβέρκο του, έχοντας συμμάχους την αδιαφορία και την απουσία του. Αυτή η κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη και οι προηγούμενες, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, είναι αυτές που έκτισαν αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Αυτό το κράτος είναι δημιούργημα τους.

Για μας όμως  που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, οι φόβοι λίγες ώρες πριν την πολυπόθητη αλλαγή, είναι μέρος της ευθύνης.