«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως», γράφει η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε απορίες δικές μου.
«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος . Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Εκείνο που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ζω αληθινά. Ζω ευτυχισμένα και δυστυχισμένα και το αισθάνομαι και όσο οι αισθήσεις μου θα μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας θα συνεχίσω την προσπάθεια να αποτυπώνω όλα εκείνα τα χρώματα της χαράς μέσα από το βαθύ μαύρο».
Το ζητούμενο να διαπερνάει το σώμα σου και το κρύο και η ζεστή, να μην τα εμποδίζει τα φαινόμενα το χοντρό πετσί και η αναισθησία. Υπάρχει ελπίδα έγραφε ο Οκτάβιος Πας «Η μόνη ελπίδα μας , είναι να βγάλουμε τα τη ψυχή μας απ’ το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή, ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτατα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά..
…………………………………………………………………………………………..
Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι. «Ονειρεύτηκα πως είμαι καλά» είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου της Φωτεινής Τσαλίκογλου.
…………………………………………………………………………………………..
1 σχόλιο:
Πολλά μικρά θαύματα απόψε μαζί! Ηρθε η Αναστασία, μου έφερε το πρώτο μου παραμύθι! Θέλησα με κάποιον που αγαπώ και είναι φίλος μου τοοοοοσα πολλά χρόνια να το μοιραστώ (ειδικά αυτό "το κοριτσάκι" ήθελα μαζί σου να το μοιραστώ) μπαίνω και τί να δω? Βλέπω ότι αναφέρεσαι στη Φωτεινή μου. Στον Οκτάβιο Παζ (που το αναγνωρίζω, μου έμαθες), σε ξαναβρίσκω εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχα φοβηθεί ότι για πάντα το έχω (σε έχω) χάσει! Ομορφο ποστ (κι όχι επειδή μ' αναφέρεις) αλλά επειδή είναι ο πιο καλός σου, αναγνωρίσιμος, γοητευτικός εαυτός! Να είσαι καλά, τι καλά που κάποιες φιλίες αντέχουν έτσι, αντέχουν τόσο, αντέχουν για πάντα (?) στον χρόνο. Αντε, φιλιά, με συγκίνησες λέμε (άλεφ άνω- κάτω από συγκίνηση) (για πολλά) (θα σου στείλω το παραμύθι) (και γράφε, γράφε πολύ) (και ζήσε, ζήσε πολύ) (και πόνεσε, μη φοβάσαι να (ξανα)πονέσεις)(πολύ) (όλα πολύ! Ποτέ πιο λίγο!)
Δημοσίευση σχολίου