«ήταν κάποτε ένα παιδί» τιτλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο ο ζωγράφος Σπύρος Αλαμανός. Μικρά κειμενάκια, από σημειώσεις του καλλιτέχνη στημένα στο χαρτί, με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει. Αυτή τη φορά δεν έχουμε εικόνα, δεν έχουμε χρώματα, δεν έχουμε εκείνο το κόκκινο σημάδι, που παρόμοιο του δεν έχει ζωγραφιστεί. Τα έχουμε όλα όμως μέσα από την τρυφερή γραφή, μέσα από την ψυχή του Σπύρου Αλαμάνου.
Ήταν, είναι και θα είναι ένα παιδί στη ψυχή ο Σπύρος. Και ένα παιδί ξέρει πολύ καλά μέσα από το σκοτάδι να δίνει φως, μέσα από το μαύρο να ξεπροβάλει το κόκκινο.
………………………………………………………………………………………….«Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τη χαρά μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο κρέμεται πίσω από την πόρτα. Μην του χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους»
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος ζωγραφίζει με τις λέξεις της ψυχής του, μας φανερώνει με τον απόλυτο αυθορμητισμό που τον διακρίνει, τον δικό του ελεύθερο κόσμο.
«Ο κόσμος μου, έχει μέσα του πολύ αίμα από κρασί που μεθά μέσα στα ακρότατα και αδιάβατα σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο κόσμος μου ακόμα πονά. Ο κόσμος μου ακόμα αιμορραγεί. Ο κόσμος μου πεθαίνει για ζωή. Ο κόσμος μου έχει σημαία και ιδανικά. Ο κόσμος μου πιστεύει σε δυνάμεις . Ο κόσμος μου λατρεύει το σώμα όχι την αίσθηση της σάρκας αλλά μέσα από την αιώνια ερωτική σχέση ψυχής και σώματος. Ο κόσμος μου πενθεί στα σφαγεία των πόλεων. Ο κόσμος μου γιορτάζει μέσα στα ψηλά επίπεδα της πνευματικότητας (στα χαοτικά επίπεδα της οραματικότητας.
Σας έχω αρνηθεί από την ώρα της γέννησης μου μέσα από τη μανά μήτρα.
Ο κόσμος μου είναι ο κόσμος των καταραμένων. Ο κόσμος μου τρώει τα σωθικά μου. Ο κόσμος μου τις νύχτες ταξιδεύει στους ουράνιους γαλαξίες».
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος είναι άνθρωπος θάλασσα. Υπάρχουν άνθρωποι - δρόμοι και άνθρωποι - θάλασσες. Τους πρώτους τους περπατάς. Οι δεύτεροι είναι για να ξαναβαφτίζεσαι αθώος..
Να ένα δημιουργικό παιχνίδι
Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...
-
Το έγραψα πέρυσι «κατόπιν εορτής», το θυμίζω σήμερα λίγες μέρες πριν το Πάσχα, χωρίς να έχω την ψευδαίσθηση, ότι θα αλλάξει κάτι. Τ... -
Όταν το 2007 η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας, με την σφραγίδα της UNESCO εντασσόταν στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, υ... -
Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμ ό ς του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες. Η συνέχιση του αποκλεισμού από το...
1 σχόλιο:
Μου παρήγγειλες σχόλια (τηλεφωνικά) κι εγώ υπάκουη πολύ (πώς το 'παθα) (τώρα αυτό να το φοβάμαι?) σου γράφω: Το ξέρεις ότι το κόκκινο είναι χρώμα του πένθους στο Μεξικό γι' αυτό και όποτε πενθώ είναι με κόκκινο? Οτι το νεκρολούλουδό τους είναι η δική μας κατακκόκινη χριστουγεννιάτικη Αλεξανδρινή, άρα το κόκκινο στο μαύρο είναι πένθος στο πένθος? Για το Παιδί που ήταν κάποτε ο ζωγράφος, για το παιδί που είμαστε κάποτε κι εμείς και δεν θα σταματήσει και ποτέ να μας ζητάει ρέστα! Εμείς, αλήθεια, τί υπήρξαμε? 'Ανθρωποι- δρόμοι ή άνθρωποι- θάλασσα? Μπα, για αθώους δεν μας έκρινα ποτέ! Πάλι δεν ξέρεις! Από την αμαρτία του μπορεί κανείς να βγει χιλοτραυματισμένος κι ολοφώτεινος, ο πιο αθώος! Φιλιά σε όλους εκεί! (Σου το 'πα ότι έχω βάψει κόκκινο βυζαντινό τον ένα τοίχο στο σαλόνι? Τον τοίχο στην κρεβατοκάμαρα μπλε σα νύχτα, καθώς και το ταβάνι της κουζίνας μπλέ σκούρο σα θάλασσα το σούρουπο (αλλά θα τα δεις). Λαβέ το σχόλιο, λοιπόν, παραγγελία. Και γράφε συχνότερα (παραγγελία).
Δημοσίευση σχολίου