Πάντα πολύ, όλα πολύ

Πολύ θα ήθελα να απαντώ στα σχόλια. Να ανοίξω ένα νταραβέρι επικοινωνίας, να επεκτείνω τη σκέψη μου να μάθω από τις αυθόρμητες παρατηρήσεις. Που τέτοια τύχη. Ο χρόνος ο αδυσώπητος, μου στερεί ένα καινούργιο κόσμο.
Ε! λοιπόν αγαπητή Άλεφ, έχεις το λόγο μου ότι θα προσπαθήσω γι’ αυτόν τον κόσμο που στερούμε. Να σου πω επίσης πως ευχαριστιέμαι να μου γράφουν σχόλια, ότι και να μου γράφουν. Μπορεί να μην απαντώ αμέσως, όμως με κάποιο τρόπο απαντώ. Δημοσιεύω σήμερα το δικό σου σχόλιο στο «Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι»
«Πολλά μικρά θαύματα απόψε μαζί! Ηρθε η Αναστασία, μου έφερε το πρώτο μου παραμύθι! Θέλησα με κάποιον που αγαπώ και είναι φίλος μου τοοοοοσα πολλά χρόνια να το μοιραστώ (ειδικά αυτό "το κοριτσάκι" ήθελα μαζί σου να το μοιραστώ) μπαίνω και τί να δω? Βλέπω ότι αναφέρεσαι στη Φωτεινή μου. Στον Οκτάβιο Παζ (που το αναγνωρίζω, μου έμαθες), σε ξαναβρίσκω εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχα φοβηθεί ότι για πάντα το έχω (σε έχω) χάσει! Ομορφο ποστ (κι όχι επειδή μ' αναφέρεις) αλλά επειδή είναι ο πιο καλός σου, αναγνωρίσιμος, γοητευτικός εαυτός! Να είσαι καλά, τι καλά που κάποιες φιλίες αντέχουν έτσι, αντέχουν τόσο, αντέχουν για πάντα (?) στον χρόνο. Αντε, φιλιά, με συγκίνησες λέμε (άλεφ άνω- κάτω από συγκίνηση) (για πολλά) (θα σου στείλω το παραμύθι) (και γράφε, γράφε πολύ) (και ζήσε, ζήσε πολύ) (και πόνεσε, μη φοβάσαι να (ξανα)πονέσεις)(πολύ) (όλα πολύ! Ποτέ πιο λίγο!»
Θυμάσαι που σου έγραφα για τα χρώματα του στρατοπέδου στη Σίνδο και συ μου έγραφες για την απόσταση; «Πολλά μπορείς να φορτώσεις σε μια απόσταση». Βορειοανατολικό άκρο της χώρας, 1980, χωρίς έγνοιες και με χρόνο που περίσσευε. Χάραξα τη στιγμή με ένα στίχο, ένα στίχο που μου χαρίζει εσωτερική ειρήνη ακόμα και σήμερα, στις μέρες του πολέμου. « Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια. Τα μάτια , όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο, χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται. Απαλή μουσική , των κυμάτων ήχος και ένα καράβι , χάρτινο μου φαίνεται.» αυτή η έμμετρη στιγμή του 1980, ακόμα είναι το ζητούμενο
Πάντα πολύ, όλα πολύ