Πάλι απ' την αρχή

Σήμερα έπρεπε να έχει γραφτεί αυτό το κείμενο, όταν γράφτηκε το «εγώ» ήταν «εμείς», σήμερα το «εμείς» έγινε «εγώ». Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Τέτοιες ώρες καταφεύγω στη σιωπή, είναι και αυτή ένας τρόπος να επικοινωνήσεις.
Διάβαζα κάπου ότι υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές. Η ήρεμη που μέσα της χαλαρώνεις, ησυχάζεις. Η κοχλάζουσα η οποία κυοφορεί την έκρηξη πραγμάτων μαζεμένων από καιρό, που μέσα της κόβεις βόλτες σαν το λιοντάρι στο κλουβί περιμένοντας τις πρώτες σπίθες. Υπάρχει τέλος και η άδεια η σιωπή, αυτή που τίποτα δεν περιέχει γιατί τίποτα δεν υπάρχει, αυτή που επισημοποιεί τη ληγμένη, πλην όχι θεωρημένη, σύμβαση μιας σχέσης. Από όλες έχω περάσει. Από την ήρεμη, στην κοχλάζουσα και την άδεια, με αυτή τη σειρά και με την αντίθετη. Φαντάζομαι ότι ανάλογα τη σιωπή που κατοικεί μέσα μου, οι συσπάσεις του προσώπου μου στέλνουν τα σιωπηρά σινιάλα.
Για την πόλη σας έγραφα χθες, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους του παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια.Τι να πω.