Αν δεν κάνουμε την επιθυμία άρνηση...

Αφορμή τα σκηνοθετημένα ρεπορτάζ, στις αγροτικές κινητοποιήσεις, ένα παλαιότερο κείμενο που δείχνει ότι η εικόνα με το χυμένο γάλα είναι διαχρονική. Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι σενάρια της φαντασίας, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Χόντρυνε πολύ το πετσί στα χρόνια που προηγήθηκαν και φυλάκισε τα συναισθήματα.  Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής: από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές.
 

Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές, όσο σαν πρόβατα επί σφαγής ακολουθούμε την προκαθορισμένη πορεία, τόσο τα φαινόμενα θα γιγαντώνονται, τόσο οι πρωταγωνιστές του κακού που παρακολουθούμε, θα αλωνίζουν. Δεν είναι όλα θέαμα, για να χειροκροτούμε στο τέλος της παράστασης. Δεν μπαίνουν στο σπίτι μας μέσω του τηλεοπτικού κουτιού για να μας ψυχαγωγήσουν, μπαίνουν για να μας κλέψουν. Τα εκατομμύρια που μαζεύουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς είναι τα ελλείμματα που καλούμαστε εμείς κάθε φορά, σφίγγοντας κι’ άλλο το ζωνάρι να καλύψουμε.
Δεν είναι όλα παιγνίδι, για να στοιχηματίζουμε το νικητή. Σ’ αυτό που παρακολουθούμε, αν δεν κάνουμε την επιθυμία άρνηση οι νικητές είναι δεδομένοι και οι χαμένοι εμείς.