Για να ευχαριστήσω

Μεγάλη η χάρη της. Την «τελευταία Σελίδα Αριστερά» υπό την ηλεκτρονική της μορφή, φιλοξένησαν οι σελίδες της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής». Δεν θα έκανα την αναφορά αν δεν υπήρχαν κάποια λάθη στην παρουσίαση. Κατά τα άλλα το δημοσίευμα αποτελεί επιβράβευση αυτής της καθημερινής προσπάθειας. Ευχαριστώ το «Έθνος» και την έγκριτη δημοσιογράφο γι’ αυτή την παρουσίαση – δύναμη για την συνέχεια.
Ξεκινάω με τις απαραίτητες διορθώσεις και παραθέτω το δημοσίευμα του «Έθνους»
Την καθημερινή στήλη την κρατάω στην εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα» και όχι στην «Ενημέρωση» όπως έχει γραφτεί, επίσης η έντυπη μορφή έχει πολύ περισσότερα χρόνια ζωής από την ηλεκτρονική, που αυτό τον μήνα κλείνει ένα χρόνο.

Το δημοσίευμα: « Έθνος της Κυριακής» 17 - 8 - 2008
Ο Μάκης Αρμένης σπούδασε δημοσιογραφία και διάβαζε ποίηση και πολιτική από φοιτητής. Επιστρέφοντας στο νησί του στην Κέρκυρα, δημιούργησε πολλές και επιτυχημένες εφημερίδες (εβδομαδιαίες, ημερήσιες). Σήμερα κρατά μια στήλη στην «Ενημέρωση», την οποία συναντάμε και με ηλεκτρονική μορφή της σε μπλογκ.
Υπογράφει με τ όνομά του: Μάκης Αρμένης. Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://mar-menis.blogspot.com
Αυτό τον μήνα σχεδόν χρονίζει. Ο τίτλος της ιστοσελίδας του, ο τίτλος και της στήλης του στην εφημερίδα: «Τελευταία σελίδα αριστερά».
Ανεβάζει ποστ καθημερινά το άρθρο του στην εφημερίδα.
Τα ενδιαφέροντά του ποικίλα, και φυσικά οικουμενικά, όχι μόνον τοπικά.
Βεβαίως και τον αφορά η Κέρκυρα (γύρισε στο νησί του ακριβώς επειδή το αγαπά), αλλά αποτελεί ταυτοχρόνως και πολίτη του κόσμου. Αγαπά την ποίηση, την πολιτική, την ΑΕΚ, ό,τι αφορά την αισθητική και τον χρόνο. Αγαπά τον Βασίλη Αλεξάκη, τον Μαγιακόφσκι, τον Οκτάβιο Πας και τον Γιώργο Χρονά.
Η γραφή του, κριτική, αναλυτική, οξυδερκής, ποιητική, κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητη. Οι τίτλοι του, ευρηματικοί: «Μια τρύπα στη γεωγραφία», «Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι δύσκολο να καεί ξανά», «Το ταξίδι του χρόνου δεν διαθέτει όπισθεν»...
Μικρό δείγμα γραφής που συγκεντρώνει τα πάντα, κι αυτό που ακολουθεί:
«Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες-αφορμές πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ό,τι θυμάμαι δεν βρίσκω λόγια
να χτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, τη δύναμη των λέξεων, τον δικομματισμό και κάτι προσωπικό. Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα.
Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία.
Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε εκείνο τον χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με εκείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά...».
Στον χρόνο, εξάλλου, διαρκώς επανέρχεται. Δίνοντας οικουμενικότητα και φωνή στην Κέρκυρα και διαχρονικότητα στο εφήμερο του χρονογραφήματος. Εφόσον το θεϊκό παρόν σε πάει παντού. Και οι αναφορές στην ποίηση και στη λογοτεχνία, σε ό,τι πιστέψαμε και ό,τι αγαπήσαμε κάποτε, είναι αυτό που εν τέλει και τον χρόνο νικά! Μια ιδιαίτερη φωνή που είμαστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα έχει γίνει εκτός από στήλη και ιστοσελίδα, βιβλίο. Διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις και τη μαγεία του γραπτού λόγου ασφαλώς. Ένα ποιητικό αεράκι Ιονίου, ποίησης κι επανάστασης στο δίκτυο. Ατμόσφαιρα από εκείνο το μαγιακοφσκικό «Σύννεφο με πανταλόνια»...