Όσο κρατάει μια παράσταση

Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Επαναφέρω στην μνήμη κάποιες σκέψεις που πάλι τέτοια εποχή με είχαν απασχολήσει.
«Δεν είμαστε, δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά αδειούχοι. Δεν είμαστε πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί, απλώς καθωσπρέπει. Ερωτοτροπούμε με τον θάνατο, γιατί μας αρέσει να λεγόμαστε γενναίοι, αλλά κρυβόμαστε από τη ζωή σαν κλέφτες»
«Γαλάζια μάτια» Τόνι Μόρισον.
Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσω μια κατάσταση. Να γκρεμίσω πράγματα που έχω δεχθεί και μου επιτρέπουν να κινούμε σε επιτρεπτά πλαίσια.
Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει την δυνατότητα της αντίδρασης, έστω και την τελευταία στιγμή.
Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή μας. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε.
Όλες οι ελευθερίες μου είναι καθορισμένες, χωμένος κάτω από τα ερείπια μιας κοινωνίας, που παραπαίει. Χαμένος μέσα στη μικρή οθόνη. Αόρατος παρατηρητής, σ’ ένα μπανιστήρι ζωής που μου προσφέρουν τα ΜΜΕ και η Μικροαστική κοινωνία.
Νοιώθω μόνιμα αδειούχος, που αγαπά περιληπτικά, αποσπασματικά, παρενθετικά όσο κρατάει μια παράσταση.