«Θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας...», είπε ο Πρωθυπουργός. Τα αίτια της τραγωδίας τα ξέρουμε, τα ξέρουμε πολύ πριν από την τραγωδία. Πίσω από τα έγκλημα στα Τέμπη βρίσκεται το εγκληματικό κράτος.
Είμαστε στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης είναι αδιανόητο δύο τρένα να βρίσκονται στην ίδια γραμμή και να τρέχουν το ένα καταπάνω στο άλλο χωρίς κανείς να ειδοποιείται για τίποτα. Σε μια εποχή που τα τρένα τρέχουν με 300 χιλιόμετρα την ώρα, ο έλεγχος της κυκλοφορίας τους, δεν μπορεί να εξαρτάται από τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.
Δεν γράφω σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, να το εκλάβετε.
Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Αν υπάρχει Θεός, κάπου είναι κρυμμένος. Για να κλάψει. Ή για να ντραπεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου